ΔΑΜΑΡΙΣ


Οι μεγάλοι άνθρωποι μιλούν για ιδέες, οι μεσαίοι για πράγματα και οι μικροί για τους άλλους. Εμείς τι κάνουμε;

Πού πάτε; Ξεχάσαμε να βγάλουμε φωτογραφία!!! Το σκέφτηκα μα δεν το φώναξα. Απλώς το ψιθύρισα όπως και τόσα άλλα στην αγαπημένη συνάδελφο και συνεχίσαμε προς το πούλμαν. Θυμήθηκα εκείνο το στιγμιότυπο από την ταινία με την οικογένεια Γκανγκούλι* στην θάλασσα… «Ορισμένες στιγμές τις κρατάμε στην καρδιά μας»…

 
Ενώ συμφωνώ με την Ινδή σκηνοθέτιδα, τείνω να πιστέψω πως διαφωνώ με τους Κινέζους. Μια φωτογραφία δεν μου θυμίζει όσα χίλιες λέξεις, γι’ αυτό και για την χθεσινή ημέρα μου αρκεί να γράψω. Τόσο καιρό μιλώ με τα παιδιά για την εκπαίδευση. Δυστυχώς δεν έχω καταφέρει τόσο να μοιράζομαι την αγάπη μου για την ποίηση, τις λέξεις, τις ιδέες μαζί τους. Μα εχθές με ένα τμήμα αγαπημένο ζήσαμε μια κοινή εμπειρία κι οι στιγμές είναι πιο εύγλωττες. Γι’ αυτό στενοχωρήθηκα που κάποια παιδιά δεν ήρθαν. Τους φαντάζομαι να έχασαν το πρωινό μπροστά στην τηλεόραση, φαντάζομαι γονείς να θεωρούν υποδεέστερο μάθημα αυτό από το κλασσικό οκτάωρο και να συναινούν στην απουσία. Τι να την κάνεις την επίσκεψη στο ίδρυμα ΑΜΕΑ; Ρώτησαν εχθές το φυντάνι τους. Λυπούμαι. Αλήθεια.

Καταρχάς εμένα με πλούτισε αυτή η εμπειρία. Ήδη από τα μαθητικά μου χρόνια μου έμειναν αξέχαστες στιγμές από αντίστοιχες εξορμήσεις αγάπης. Τώρα φύλαξα τη χαρά των κοριτσιών όταν έβγαιναν μπροστά να μας τραγουδήσουν μα κυρίως την αγάπη που έδειχναν προς τις υπευθύνους του Ιδρύματος. Πρόσεξαν, άραγε, τα παιδιά πόσο έστεργαν το χάδι και την επιβράβευσή τους κάθε φορά; Μου φάνηκε πολύ οικογενειακή και ζεστή η ατμόσφαιρα,καμία σχέση με τα αχανή και απρόσωπα άσυλα ή σχολεία.


Χάρηκα και για έναν λόγο ακόμη. Το ίδρυμα «Δάμαρις» ανήκει στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών. Εγώ μπορεί να γνωρίζω τον Αρχιεπίσκοπο, να διακονώ στην Εκκλησία, μα οι έφηβοι και οι έφηβες που συνόδευα, συνήθως βομβαρδίζονται μόνο από αρνητικά μηνύματα για την Ορθοδοξία και τους λειτουργούς της. Χάρηκα, λοιπόν, που είδαν ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα προσφοράς της Εκκλησίας μας. Να πού πάνε κάποια από τα πολλά χρήματα που διαθέτει η Εκκλησία για φιλανθρωπική δράση και κανένας τηλεοπτικός σταθμός δεν παρουσιάζει, να ένα κομμάτι της περιουσίας της.

Έπειτα, μου άρεσε που κάποιοι άνθρωποι προσφέρουν τόση αγάπη από το περίσσευμά τους στους άλλους. Είναι χάρισμα και είναι όχι άδειασμα αλλά γέμισμα. Μακάρι κι εγώ και τα παιδιά μας σήμερα, αύριο να μπορούμε να δώσουμε αντίστοιχη αγάπη, να μπορέσουν να προσφέρουν κάτι στους άλλους από όποιο επαγγελματικό μετερίζι επιλέξει ο καθένας αλλά και εθελοντικά. Εχθές πάντως, χάρηκα και τα δικά μας παιδιά. Μοιραστήκαμε στιγμές και συναισθήματα, ένα άφατο δάκρυ, δυο μελοποιημένους στίχους. Υπήρχε σίγουρα αμηχανία και ανία για μερικούς. Μα δεν μπορεί, κάτι θα έμεινε. Κάποιοι μου ξανασυστήθηκαν, όχι ως οι μαθητές μου, μα συνοδοιπόροι, ώριμοι, άνθρωποι που άφησαν λίγο τα προβλήματα και τον μικρόκοσμό τους και επιβράβευαν δυσπροσάρμοστα κορίτσια, τραγούδησαν γι’ αυτά, έκαναν μια παραπάνω σκέψη, μια κουβέντα με τον διπλανό, μια προσευχή.

Μου άρεσε πολύ το πώς μπορεί κάποιος να επικοινωνήσει μέσα από τις μελωδίες και τους στίχους. Τραγούδια που είχα συνδυάσει με καλοκαιρινές βραδιές πλάι στο κύμα κι αγαπημένες παρέες τώρα με ένωναν με τους μαθητές μου και τα κορίτσια από το Ίδρυμα. Θεέ μου, κάνε όσους έχουν σχετικά χαρίσματα να τα καλλιεργήσουν και να τα κοινωνήσουν χωρίς αίσθηση υπεροψίας ή κορεσμού… Ξέρω πως για τα κορίτσια του ιδρύματος προνοείς καλά. Φρόντισε σε παρακαλώ και αυτά, τα δικά μας παιδιά. Κι αυτά έχουν ανάγκη από αγάπη, αυτά που το παίζουν σκληροί και αδιάφορες και βιάζονται να μεγαλώσουν… Φώτισέ τους να ζουν τις στιγμές τους χωρίς μηδενισμό και γκρίνια, φώτισέ μας… Φεύγοντας, κάποια από τα κορίτσια μάς ευχήθηκαν καλή Ανάσταση. Καλή Ανάσταση σε όλους μας! 414 λιγότερες λέξεις από χίλιες…  

* Πρόκειται για την καλή ταινία, The Namesake, της Mira Nair.
** Όλα τα ζωγραφικά έργα είναι του Pablo Picasso

                                                                                                                             Ειρήνη