Είναι μια ωραία ηλιόλουστη ημέρα. Αποφασίζω να μην γυρίσω στο σπίτι όπως κάθε πρωί, έτσι κατηφορίζω στην Πανόρμου χαζεύοντας τα μαγαζιά. Βλέπω ένα ρολόι και τα μάτια μου δεν λένε να ξεκολλήσουν από πάνω του. Αρχικά το απολαμβάνω για την αισθητική του όμως μετά "παγώνω" στους δείκτες του...
Ο χ ρ ό ν ο ς τρέχει... το μωρό που έγινε παιδί και που η κατάσταση του βρέφους δεν θα υπάρξει ποτέ ξανά και μοιάζει σαν να μην υπήρξε. Κάθε στάδιο της ζωής του περνά και το μαρτυρούν οι φωτογραφίες και οι φίλοι από τα παλιά "φορτωμένοι με χιλιάδες αναμνήσεις".
"Γέρε χρόνε φύγε τώρα..." τραγουδάμε τα Χριστούγεννα όμως ο χρόνος δεν γερνάει, και όσο περνάει ο καιρός νοιώθω ότι έχει μια δυναμική ότι με αποδυναμώνει σωματικά.
Εγώ γερνάω... Να μια ρυτίδα - καλώς την - όταν την εντόπισα βγήκε ένας αναστεναγμός θλίψης λίγο αργότερα - μη γελάσετε . μου φάνηκε ωραία... Δεν έχω πια τη δροσιά της νιότης όμως αισθάνομαι ότι έχω ζήσει... μέσα από χαρές έντονες και από ακόμα περισσότερα αγαπημένα λάθη και αστοχίες που με διδάξανε... και με αλλάξανε.
Ο χ ρ ό ν ο ς τρέχει... πολύτιμο δώρο η ζωή. Έχω εκτός από τη δική μου και δύο φίλων που είμαστε μαζί από την εποχή της εφηβείας. Ξέρω τη ζωή τους και την έχω ζήσει μέχρι τώρα σαν τη δική μου. Είναι η ψυχή τους γυμνή μπροστά μου και η δική μου μπροστά τους. Μιλάμε με τα μάτια. Μεγάλη ευλογία... αυτό έγινε με το πέρασμα των χρόνων. Θα πεθάνω τρεις φορές, αλλά αξίζει... για την πορεία, για το μαζί...
Ο χ ρ ό ν ο ς τρέχει... και πρέπει να αδράξω τη στιγμή το τώρα. Ζω αλλά πολλές φορές χάνω το τώρα...
Ο χ ρ ό ν ο ς τρέχει... η γιαγιά Τούλα 94 ετών έχει περάσει πολλά... έχει ζήσει ακόμα περισσότερα. Δεν ξέρει τη λέξη μιζέρια. Η φθορά φαίνεται στο κορμί της όμως η ψυχή της ... νεότατη. Χαίρομαι να είμαι δίπλα της. Η χαρά προσωποποιημένη ακόμα και στη στενοχώρια της. Θέλω να της μοιάσω...
Ο χ ρ ό ν ο ς τρέχει... παλιά και άδεια σπίτια μου προκαλούν δέος βλέποντάς τα... άψυχα. Όμως πριν πολλά χρόνια έζησαν άνθρωποι εδώ μέσα με τις ιστορίες τους, τα βάσανά τους, τους έρωτές τους... ιερή η ζωή τους και νοιώθω έναν απέραντο σεβασμό.
O χ ρ ό ν ο ς τρέχει... μετράει τη ζωή μου, μετράει τη ζωή σου. Η ζωή περνάει μα δεν χάνεται, ας τη ζήσουμε όμορφα να φτιάξουμε την εικόνα μας για τον Θεό όχι για τους ανθρώπους.
Ο χ ρ ό ν ο ς τρέχει... κάποια στιγμή θα σταματήσουν οι δείκτες για μένα θα παγώσει το βλέμμα μου και θα φύγω. Θα πάω στον Κύριο και θα του πω: "Τόσο μπόρεσα..."
Σταυρούλα
Μπ.