Είναι κάποιες μέρες που είσαι βέβαιος ότι ο Θεός σου χαμογελά. Σου χαμογελά μέσα από τα μάτια των ανθρώπων που έχουν αγάπη να σκεπάσει τον κόσμο όλο. Σου χαμογελά μέσα από τα ειλικρινή λόγια των αδελφών-συνοδοιπόρων όταν ξεδιπλώνουν τα φυλλοκάρδια τους για να σε συναντήσουν. Σου χαμογελά στους ήχους των οργάνων - κατασκευάσματα λαμπρών μυαλών που δώρισε Εκείνος στον κόσμο.
Σου χαμογελά στο άκουσμα σπουδαίων έργων, που πήγασαν μέσα από την αστείρευτη ευαισθησία και δημιουργικότητα κάποιων χαρισματικών μουσικών - δώρο κι αυτό στην ανθρωπότητα. Σου χαμογελά στην καθαρότητα του χειμωνιάτικου μεσογειακού ουρανού μια μέρα με φως. Στο παιχνίδισμα του ήλιου στο τζάμι σου. Στο πέταγμα ενός γλάρου που ήρθε και κάθησε στην αυλή του σχολείου σου.
Σου χαμογελά στο γέλιο των παιδιών, γάργαρο και πηγαίο ακόμα, παρά την αναπόφευκτη αμαρτωλότητα της ανθρώπινης φύσης που ήδη φαίνεται. Στην σπιρτάδα των ματιών τους. Σου χαμογελά στο βάθος της ύπαρξής σου, που λούστηκε στο φως και ξύπνησε στην αγκαλιά της αγάπης Του. Σου χαμογελά που νιώθεις την ψυχή σου να πάλλεται από ζωντάνια. Που νιώθεις την καρδιά σου να μαλακώνει, ν' ανοίγει και να πλαταίνει για να χωρέσει τον διπλανό... να χωρέσει μια μέρα τον κόσμο όλο.
