Ο δίχρονος γιος της
φίλης μου από τότε που έφυγε η κοπέλα που τον «κρατούσε» όσο οι γονείς του ήταν
στη δουλειά, κλαίει απαρηγόρητος κάθε πρωί - κυρίως όταν φεύγει η μαμά του -
και αρνείται να φάει όλα αυτά που με χαρά και ευκολία έτρωγε πριν. Εξαιρετική η
καινούργια κοπέλα καταφέρνει να μετριάζει τον πόνο του, αλλά δεν μπορεί να τον
θεραπεύσει. Η φίλη - ψυχοπαιδαγωγός στο επάγγελμα – δοκίμασε όλα όσα το μητρικό
της ένστικτο και οι γνώσεις συναισθηματικής αγωγής την ενέπνευσαν. Καμιά
αλλαγή!
Ώσπου ένα βράδυ του
είπε απλά - πολύ απλά ότι το σπίτι της κοπέλας που τον «κρατούσε» είναι αλλού
και εκείνη γυρίζει μετά τη δουλειά της εκεί, ενώ το σπίτι της μαμάς και του
μπαμπά είναι εδώ και σε αυτό γυρίζουν μετά τη δουλειά. «Εδώ είναι το σπίτι μας! Εδώ είναι το σπίτι
του μπαμπά, της μαμάς και του Αναστάση και όπου κι αν πάμε γυρίζουμε πίσω σε
αυτό». Ο μικρός φάνηκε να μη δίνει πολύ σημασία, αλλά λίγη ώρα μετά έκανε
μόνος του πρόβες με την μπαλκονόπορτα: «Ο Αναστάσης πάει στη δουλειά», όταν
έβγαινε στο μπαλκόνι και «Ο Αναστάσης γυρίζει από τη δουλειά», όταν έμπαινε
μέσα. Την άλλη μέρα το πρωί, την επίμαχη στιγμή, ο μικρός είπε απλά: «Γεια σου,
μαμά» και ασχολήθηκε πανευτυχής με τα παιχνίδια του.
Σκεφτόμενη το δράμα
του μικρού Αναστάση ταξίδεψα η ίδια στα παιδικά μου χρόνια και στην τόση
ασφάλεια που μου έδινε εκείνο το πρώτο σπίτι που γνώρισα και που έζησα ως τα 6
μου χρόνια. Μέχρι σήμερα στα όνειρά μου, αλλά και στις ονειροπολήσεις μου εκεί
μεταφέρομαι, για να ζήσω τη ζεστασιά και την ξενοιασιά, το παιχνίδι και τη
σιγουριά. Εγγραφές στο ευαίσθητο βρεφικό και παιδικό μυαλό αναντικατάστατες.
Πολλά έχει πει η
ψυχολογία για τη σημασία των πρώτων χρόνων της ζωής μας και το ρόλο των γονιών.
Μα εμένα η σκέψη μου πάει στα βρέφη και τα μικρά παιδιά που βλέπω στο ναό. Τα
φαντάζομαι από τον πρώτο τους εκκλησιασμό 40 ημερών, στην ανα-γέννησή τους με
το βάπτισμα, στην κατήχηση και το μεγάλωμά τους, να νιώθουν την εκκλησία ως το πρώτο τους εκείνο σπίτι. Το σπίτι που
μένουν ο μπαμπάς, η μαμά και τα αδέλφια τους και όπου κι αν πάνε, θα γυρίζουν
στη ζεστασιά και την ασφάλειά του. Το σπίτι του Πατέρα που τους αγαπάει
ανεξάρτητα από το αν είναι ή όχι «καλά» παιδιά, που τους δίνει χώρο για
παιχνίδι και χαρά. Το σπίτι εκείνο που όλες οι αισθήσεις τους ευχαριστιούνται
και οι μνήμες που καταγράφονται έχουν και αυτές εικόνα, ήχο, γεύση, άγγιγμα και
μυρωδιά. Και οι πιο απαλές είναι συγχρόνως και οι πιο δυνατές!
Θα φύγουν από το
σπίτι κάποια στιγμή είτε σαν την πρόβα του μικρού Αναστάση για να βγούνε στο μπαλκόνι της ζωής
είτε για να λείψουν πολύ περισσότερο. Οι μνήμες όμως των πολύ μικρών τους
χρόνων είναι και οι πιο μεγάλες για να τα φέρουν πίσω στο «σπίτι». Στο «σπίτι»
που περιμένει για να φιλοξενήσει τη ζωή μας, εκεί που χωράνε τα αχώρητα όνειρά
μας.