Λαμπροφορεί η ψυχή μου
που ντύθηκε βασιλική στολή,
της αφθαρσίας.
Σε ύψη ναυτίλλομαι κι η Ανάσταση
απτή
σαν πασχαλιά που πέταξε και φέτος,
σαν λαμπάδα που φωταυγώς αναλώθηκε.
σαν αγκαλιά και φίλημα που ανθρωπινά
δόθηκαν.
Το φως πλήρωσε τα πάντα κι η ψυχή μου φαναράκι
σαν παιδί το κρατά.
Στο κρεβάτι του πόνου
η Χριστίνα, ο Γιώργος, η Παναγιώτα,
εκεί που η φθορά αφήνει απάνθρωπη
λαβωματιά.
Δεν είν’ η ανάγκη μου απ’ την ελπίδα να κρατηθώ,
είν’ η Ελπίδα που αναστήθηκε απ’ το Σταυρό,
είν’ η Ανάσταση!
Ειρήνη Ζ.
Ανάσταση
2014 σωτήρια έτη