Επιστρέφοντας στη Θεσσαλονίκη μετά από χρόνια
νιώθεις ένα “σφαγμό” βλέποντας την παρακμή της σύγχρονης πόλης. Κατά την είσοδό
σου διασχίζεις την κεντρική της αρτηρία, την Εγνατία οδό, και αντικρύζεις
κλειστά μαγαζιά, λαμαρίνες που φυλακίζουν τα πεζοδρόμια και ασχήμια. Είναι σαν
να τύλιξε κάποιος ένα υπέροχο βυζαντινό μνημείο σε λερωμένη εφημερίδα. Αυτή η
αίσθηση του εφήμερου που δεν ταιριάζει με την καρδιά της πόλης.
Γιατί πράγματι κατεβαίνοντας στο κέντρο της με μια
διάθεση προσκυνηματική είναι σαν να βρίσκεσαι σε μια βυζαντινή εκκλησία με
διάσπαρτα προσκυνητάρια. Σε περιμένουν ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο όσιος
Δαβίδ ο εν Θεσσαλονίκη, η αγία Θεοδώρα, ο άγιος Μηνάς, ο άγιος Δημήτριος, ο
άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας και τόσοι άλλοι άγιοι που η ζωή τους διατρέχει τις
δύο σχεδόν χιλιετηρίδες μετά τον Χριστό.
Και κάνοντας βόλτα σε ένα μικρό κομμάτι της παραλίας
απολαμβάνεις όλο το συνεχές από το λιμάνι ως το μέγαρο μουσικής. Αυτό το
συνεχές άνοιγμα της αμφιθεατρικά χτισμένης πόλης στη θάλασσα, στο ταξίδι, στο
άγνωστο, στην ανταλλαγή.
Υπάρχει ένας κάθετος άξονας που σε συνδέει
κατευθείαν με τη ρωμαϊκή εποχή, το βυζάντιο, τα νεώτερα χρόνια. Με την
καθημερινή ζωή του λαού και των ηγετών του, αλλά και με την ζωή μιας ανά τους
αιώνες στρατευομένης και θριαμβεύουσας εκκλησίας. Δεν είσαι μόνος μέσα σε μια
άχαρη πραγματικότητα. Αντίθετα είσαι συνεχώς προσκεκλημένος να ζεις την χάρη
μιας “καλής παρέας”... και άλλωστε αυτό συμβαίνει σε όποιαν πόλη και αν
βρίσκεσαι!
Νεκταρία Αποστολίδου
Μάιος 2014