Υ­πάρ­χουν πράγ­μα­τα στην ζω­ή...

 

  

Α­θή­να, 2014. Μια ει­κό­να χί­λι­ες λέ­ξεις. Μια ει­κό­να σο­κα­ρι­στι­κή στον τοί­χο της Στ' τά­ξης. Α­νά­με­σα στα πρό­σω­πα των α­νέ­με­λων παι­δι­ών, που άλ­λα είναι γε­λα­στά κι άλ­λα θυ­μω­μέ­να α­πό κά­ποι­ον ευ­τε­λή μι­κρο­καυ­γά, έ­να παι­δί α­πό μια άλ­λη ά­κρη του κό­σμου, α­πό κά­που ό­που ο πό­λε­μος α­πο­φα­σί­ζει για τις μοί­ρες και την ευ­τυ­χί­α των αν­θρώ­πων. Έ­να παι­δί με­λαμ­ψό, με γυ­μνά πό­δια, ξα­πλω­μέ­νο κα­τά­χα­μα, με το κε­φά­λι α­κουμ­πισ­μέ­νο στο μα­ξι­λά­ρι του. Ψά­χνει να βρει την θαλ­πω­ρή που έ­χα­σε. Το χά­δι της μά­νας που τό­σες φο­ρές έ­νι­ω­σε στο σώ­μα του α­πό μω­ρό αν­τι­κα­τα­στή­θη­κε α­πό την α­φή της ά­ψυ­χης γης. Έ­να παι­δί που ξα­πλώ­νει α­νά­με­σα στους φρε­σκο­σκαμ­μέ­νους τά­φους των γο­νι­ών του. Ό­πως άλ­λο­τε τρύ­πω­νε α­νά­με­σα στα ζε­στά α­π' τα σώ­μα­τά τους στρω­σί­δια, κά­θε φο­ρά που α­πο­ζη­τού­σε την α­σφά­λεια της φρον­τί­δας και της α­γά­πης τους.

Υ­πάρ­χουν πράγ­μα­τα στην ζω­ή τό­σο α­πλά και ό­μορ­φα, ό­πως το άγ­γιγ­μα, το βλέμ­μα, το χά­δι, η αγ­κα­λιά, το χα­μό­γε­λο... Η ει­κό­να μου θύ­μι­σε πως δεν εί­ναι δε­δο­μέ­να...

Aνααστασία Χ.