Μητροπολίτου Αντωνίου Σούροζ (Μπλουμ)
Η θεραπεία μιας γυναίκας, η οποία
18 χρόνια δεν μπορούσε να ισιώσει το σώμα της, το Σάββατο, από το Χριστό, είναι
ένα από τα πολλά παραδείγματα τέτοιων θεραπειών ακριβώς το Σάββατο, δηλαδή, σ΄ εκείνη
τη μέρα της βρομάδας, όταν, κατά το νόμο του Ισραήλ, ο άνθρωπος δεν έπρεπε να εκτελέσει
καμία δουλειά. Έπρεπε να ξεκουραστεί. Αυτή η ξεκούραση ήταν ένα σύμβολο για την
έβδομη μέρα, όταν ο Θεός είχε ολοκληρώσει τη δημιουργία του κόσμου και αναπαύθηκε
από το έργο Του. Αυτή η έβδομη μέρα, δηλαδή, το Σάββατο, ήταν μια μέρα για να αναπαυθεί
και ο άνθρωπος, δήλαδη για να αποστραφεί από τις δουλειές του, που του πρόσφεραν
τα απαραίτητα να ζεί ή τον εστίαζαν ολόκληρο προς την γη, για να βρεί μέσα του καινούργιες
δυνάμεις για να ζεί.
Μια αντίστοιχη τάξη υπήρξε και σχετικά
με τη γη: ο έβδομος χρόνος ήταν ο χρόνος της αγρανάπαυσης για τη γη. Το χωράφι που
το όργωναν οι άνθρωποι έξι χρόνια, το άφηναν ανκαλλιέργητο τον έβδομο χρόνο, για
να αναπαυθεί. Και μόνο τον όγδοο χρόνο, δηλαδή τον πρώτο στο καινούργιο εφτάκυκλο,
το ξανακαλιεργούσαν. Και πάλι ο σκοπός αυτού του νόμου ήταν το να μαζευτούν αυτό
το χρόνο καινούργιες δυνάμεις για να ανθίσουν.
Και εκείνες οι εξαιρέσεις σχετικά
με την ανάπαυση την έβδομη μέρα, τις οποίες βρίσκουμε στην Παλιά Διαθήκη
- ακριβώς οι ίδιες που θυμίζει ο Σωτήρ - έχουν το ίδιο σκοπό: Το Σάββατο επιτρεπόταν
να λύνει κανείς το γαΐδαρο ή το βόδι του για να το οδηγήσει στο πηγάδι, επειδή η
έβδομη μέρα ήταν μια μέρα, κατά την οποία η ζωή έπρεπε να ανθίζει και θριαμβεύει
επί της δουλειάς: όχι μια ξεκούραση που την περνάει κανείς άδεια και τεμπέλικα,
αλλά για να μαζέψει δυνάμεις για τη ζωή.
Και ο Χριστός τόσο συχνά εκτελεί ένα
θαύμα αυτή την έβδομη μέρα για να υπογραμμίσει, ότι την έβδομη μέρα πρέπει να γυρίσει
η ζωή, να επιστρέψουν οι δύναμεις σ΄ όλους όσοι τις έχασαν ή αρχίζουν να τις
χάνουν.