Διήγηση γιὰ τὸ νόημα τοῦ Σταυροῦ


Anthony Bloom (Metropolitan of Sourozh (1914-2003)


Ε
ναι σταυρικς θάνατος το Χριστο πο μς χει σώσει π τν αώνιο θάνατο, πο μς χει δώσει τ δύναμη ν περνικομε τν μαρτία κα ν' ρχίζουμε π τώρα πάνω στ γ μι καινούρια ζωή, τ ζω το Θεο. Πς ν φανταστομε μως τ δολοφονία το Θεο π τος νθρώπους ν φέρνει τ συμφιλίωση τν δύο μερν; Θ θελα ν σς τ ξηγήσω ατ μ να παράδειγμα παρμένο π τν στορία μας, τ Ρωσικ στορία, πο δείχνει τν τρόπο μ τν ποιο γάπη πο κφράζεται ς θυσία τς ζως μας χει τ δύναμη ν φέρνει τ συμφιλίωση.
Τ 1192, τ δωδέκατο δηλαδ αώνα, νας π τος πρίγκηπές μας, πρίγκηπας το Μορομ ταν σ πόλεμο μ' να μικρ πριγκηπάτο τ ποο δν εχε κόμα σπαστε τ Χριστιανισμό. Μ' να γρήγορο πόλεμο κατάφερε ν περικυκλώσει τος ντιπάλους του μέσα στ κάστρο τους. Ατ πο πέμενε, ν θελε ν κερδίσει μία εκολη κα ποφασιστικ νίκη, ταν ν ποκλείσει τ μικρ πόλη κα ν περιμένει μέχρις του πείνα κα μιζέρια τος σκοτώσουν διαφορετικά τος ποχρεώσουν ν παραδοθον. πρίγκηπας μως ταν Χριστιανς κα δν μποροσε οτε ν διανοηθε πς θ γινόταν ατιος νς τέτοιου βασανισμο, μις τέτοιας κακομεταχείρισης κα το θανάτου τόσων νθρώπων τος ποίους Θες εχε δημιουργήσει μ γάπη κι λπίδα, κι τσι τος πρόσφερε ερήνη, ερήνη χωρς κανένα ρο, ερήνη γι χάρη το Θεο. μως κενοι ταν εδωλολάτρες, δν πίστευαν στ Θε τν Χριστιανν. Δν μποροσαν ν πιστέψουν πς δν πρχε κάποιο στρατήγημα, κάποιο πουλο παιγνίδι κρυμμένο πίσω π τν εσήγηση ατή, κα φο καναν μία συνεδρίαση ποφάσισαν ν δεχτον τν προσφορ το πρίγκηπα μ τν ρο τι θ τος στελνε γι μηρο στ κάστρο τους ναν π τος γιούς του στε, ν κενος τος πρόδωνε, ν πάρουν κδίκηση μ τ ν σκοτώσουν τ παιδ μπροστ στ δια του τ μάτια.
Μπορετε ν φανταστετε τ πς νιωσε πατέρας: δν μπιστευόταν τν τιμ κα τ λόγο τν νδρν κείνων κι μως νιωθε πς εχε καθκον ν κάνει ,τι περνοσε π τς δυνάμεις του γι ν φέρει τν ερήνη κα τ συμφιλίωση ν νόματι το Χριστο, χωρς ρους, γι χατήρι τς γάπης. βίος το γίου Μιχαλ τοϋ Μορομ μς λέει τι πατέρας του βημάτιζε τ νύχτα πάνω κα κάτω μέσα στ σκην του υπνος, λος γωνία. Τ να π τ παιδιά του πο ταν γύρω στ δεκατέσσερα κοιμόταν βαθειά, τ μικρότερο μως, πο ταν ννι χρόνων, παρακολουθοσε τν πατέρα του κι στερα τν φώναξε κα κάνοντας τ μία ρώτηση στερα π τν λλη τν κατάφερε μ πολ κόπο ν το πε τν λήθεια. ταν γινε ατ κάθισε καλ στ θέση του κα επε στν πατέρα του: «Πατέρα μου, δν τ βλέπεις πς μπορομε τώρα κι μες ν κάνουμε ατ πο εχαν κάνει Θες κα ησος Χριστός; ν μ στείλεις σ' κείνη τν πόλη, κόμη κι ν μ σκοτώσουν, σ θ χεις μιμηθε τ Θε κι γ τν ησο Χριστ· σ δ μ' χεις μάθει πς πρέπει ν μιμούμαστε λες τς πράξεις το ησο το Σωτήρα μας;»
στερα π' ατ πατέρας δέχτηκε τν πόφαση το παιδιο. Τν πόμενη μέρα μ τν νατολ το λιου μποροσες ν δες ατ τ ννιάχρονο γόρι, μόνο του, λο μπιστοσύνη, προετοιμασμένο γι ν θυσιαστε πως κα Χριστός, ν' φήνει τ σκοτειν δάσος στ ποο καθόταν πολιορκητς στρατς κα ν κατευθύνεται πρς τ εδωλολατρικ φρούριο. Μεγάλη γαλήνη βασίλευε στ δάσος κα ο ματις λων ταν καρφωμένες στ μικρ πρίγκηπα. Ο νθρωποι εχαν συγκινηθε π τν μορφι κα π τν πλοχωρι τς καρδις του. ταν μως κα κάποιος πο δν εχε συγκινηθε, πο εχε μίσος στν καρδιά. Πρε τ τόξο του, ρριξε να βέλος κα τ παιδ πεσε, πληγωμένο θανάσιμα. Τ στιγμ κείνη λοι ο νδρες το πρίγκηπα κι λόκληρος λας τς πόλης, ξεχνώντας τν κίνδυνο, ξεχνώντας πς ταν χθρο τρεξαν γι ν δον ν τ παιδ εχε πεθάνει ν πρχε κόμα λπίδα. Τ παιδ πέθαινε.
ταν ο εδωλολάτρες κα ο Χριστιανο ξαφνικ θυμήθηκαν πς ταν σ πόλεμο εδαν τος στρατος τους ναμιγμένους κα κατάλαβαν τότε πς δν ταν πι χθροί: ταν πλς νθρωποι, βαθει συγκινημένοι, μ δάκρυα στ μάτια κα πόνο στν καρδιά, πο στεκόντουσαν μ φρίκη μπροστ στν σπλαχνία κα τ μίσος. Τ παιδ μ τ θάνατό του τος εχε νώσει, τος εχε φέρει τν ερήνη. Κάτι παρόμοιο μπορομε λοι ν κάνουμε, π τ μικρότερο στ μεγαλύτερο. ταν γίνονται τσακώματα κα συζητήσεις, στ σχολεο τ σπίτι, δν μπορε τ παιδ ν πε στν πατέρα του, τ μητέρα, τ μεγαλύτερο δελφό: «Μν τ κάνετε ατό. γ γαπ κα τος δυό σας, κι μως σες μ πληγώνετε, μ σκοτώνετε»; γάπη φέρνει τ συμφιλίωση, τν ερήνη, τν γάπη κι εναι δυνατότερη π ,τιδήποτε λλο στν κόσμο.

Ατς εναι λόγος πο στ μέσο το ταξιδιο τς Μεγάλης Τεσσαρακοστς κκλησία μς δείχνει τ Σταυρό: εναι λπίδα μας, μόνη ληθινή μας λπίδα, εναι χαρά μας, εναι πόδειξη πς Θες μς γαπ κα πς τ πάντα εναι δυνατ μ τ δύναμη το Χριστο.