Στης κάθε μέρας μου
τα συμφραζόμενα
κλείνω σε αποσιωπητικών σειρές
την επιούσια αμφιβολία
αυτή που πάντα λειτουργεί
σαν διέξοδος διαφυγής
σα μία σωτήρια εκδοχή
στων γεγονότων
την αφόρητη ανία.
Αυτό το ίσως που διασώζει
σε μιαν άκρη τη ζωή
σαν πάθος απερίτμητο
που πάνω στο κορμί
της έννομης τάξης ασελγεί
και δίνει στέγη
στου ονείρου τη σχισμή
να ζήσει μες στης στίξης του
την ολιγόζωη στιγμή
ενάντια στης χαράς
την ασκητεία.
Για να φανεί
μες στου εφήμερου
τη φτωχική σκηνή
να παρελαύνει γιορτινός
κι ολόφωτος
με ιερή περιβολή
ο Ουρανός
με τη λαμπρή Του συνοδεία...
Όλγα