Κείνοι που πράττουν το καλό
με χαμόγελο παιδιού λεν
«δε το θυμάμαι».
Κείνοι που πράττουν το καλό
σαν την ανάσα τους
δεν το νιώθουν,
απλά ανασαίνουν.
Κείνοι που πράττουν το καλό
δε ρωτούν, δεν παραρωτούν•
Τους φτάνει ότι ένιωσαν την ανάγκη
κι αυτό που δε λέγεται.
Κείνοι που πράττουν το καλό
κρύβουν την αρχοντική φορεσιά
της ψυχής τους,
ν’ ανακατευτούν με τους πολλούς,
να φανερωθούν μόνο,
σαν δεν τους μένει άλλος δρόμος,
κάθε φορά που το ρολόι του κόσμου
δείχνει μεσάνυχτα
και δεν μπορούν ν’ απεκδυθούν
αυτό που είναι.
Κείνοι που πράττουν το καλό
γίνονται ψωμί, χέρι, αγκαλιά
κι ακόμα κουβέντα ζεστή,
όπως καρβέλι που χορταίνει
και νερό που ξεδιψά.
Κείνοι που πράττουν το καλό
ακούν καλύτερα, βλέπουν καλύτερα•
Νιώθουν αφανισμούς, προσωπικά ναυάγια,
αυτόν που στέκεται μονάχος
στο χάσμα,
αυτόν που διασχίζει στην πόλη του
μιαν έρημο
κι ένα Γολγοθά τη μέρα.
Κείνοι που πράττουν το καλό
γίνονται προσευχή
κι η ψυχή τους κομποσχοίνι
που ακόμπιαστα μελετά τον πόνο
και τη λύτρωση.
Κείνοι που πράττουν το καλό
ξέρουν το δικό τους εχθρό να συγχωρούν.
Για να φαν’ γλυκό ψωμί,
μελετούν το λόγο τον καλό
χωρίς αγκάθια
για τον φταίχτη.
Σηκώνουν την πέτρα τη βαριά
κι αφήνουν
λεύτερο
εκείνον κι εαυτούς.
Κείνοι που πράττουν το καλό
μας μοιάζουν•
Γυαλίζουν τον καθρέφτη μας
με τις κηλίδες της φθοράς
και, σαν τους πλησιάσουμε,
είναι νοσταλγία κι επιστροφή.
Και σαν τους κοιτάξω,
(ή μήπως, σαν κοιταχτώ)
με γνωρίζω.
Πονώ μα
κι ελπίζω.
Κείνοι που πράττουν το καλό
έχουν πρωτότοκο αδελφό
που Όλος πράττει την Αγάπη,
Όλος είναι Αγάπη,
Όλος Αγάπη…
Ειρήνη,
αρχή Μ. Τεσσαρακοστής