Απ την οδύνη νικημένες
και του θανάτου τον καημό
δυο κόρες απ τη Βηθανία
κλαίγαν μ αδιέξοδο λυγμό
στου θρήνου τους τη συνοδεία...
Ραββί αν ήσουν
λίγο νωρίτερα εδώ,
δεν θα χε φύγει
της τρυφερής καρδιάς σου
ο φίλος
κι αγαπημένος αδελφός
κράζει στον Ιησού η Μαρία
Καμιά αγάπη δεν πεθαίνει
λέει δακρυσμένη η Ζωή
που μοναχά αυτή γνωρίζει
του σκοταδιού τα πεπραγμένα
πίσω στο φως ν' ανακαλεί.
Και με βροντής φωνή προστάζει
του τάφου η πόρτα ν' ανοιχτεί
και να προβάλει σπαργανωμένη
του αγαπημένου η μορφή
που μπρος στον ήλιο βηματίζει
έξω απ του Άδη το κελί.
Σημείο τρανό που μαγνητίζει
τα φτωχικά της ύλης μάτια
να υποδεχτούν το μέγα θαύμα
που την Ανάσταση εποχίζει
όταν το κράτος του θανάτου
για τους αιώνες των αιώνων
καταποθεί απ τη Ζωή...
Όλγα