Κάποτε, βγαίνοντας κάποια Κυριακή από το ναό, μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας, αισθάνεσαι μέσα σε μια παράδοξη πνευματική διαύγεια, πώς συμμετείχες, στο μέτρο της αξιοσύνης σου, στην κορύφωση μιας ιεροτελεστίας πού δεν είναι μόνο η ζωή του Χριστού εν συνόψει αλλά ολόκληρος ο βίος όλων των ανθρώπων του κόσμου.
Από την ιερή στιγμή που ο άνθρωπος συλλαμβάνεται μέσα στην γαστέρα της γυναίκας (του πιο ιερού πλάσματος της Δημιουργίας όλης, της ακροτελεύτιας «λέξης» του Πλάστη), άρχεται η μυστηριώδης ιεροτελεστία της ζωής, η εγκυμοσύνη. Ο τοκετός συνιστά την εμφάνεια του θαύματος του ανθρώπου εν ζωή, την απαρχή της τελετουργίας της ύπαρξης όλης. Βρέφος-νήπιο-παιδί, σταθμοί αξιοθαύμαστοι μιας ιεροτελεστίας σώματος, νου, καρδιάς, ψυχής πού ανοίγουν ως άνθη μυστικά, έκπαγλα μέσα στον ελπιδοφόρο ήλιο της εφηβείας, στο πανανθρώπινο ξύπνημα, μέσα σε ανεκλάλητο θάμβος του υπάρχειν ως αγάπης. Και η αποκαλυπτική ετούτη ιεροτελεστία κορυφώνεται όταν το κάθετο φως της ζωής, και το κατάβαθο σκότος του μυστηρίου του ανθρώπου, τον οδηγήσουν στην ενηλικίωση. Ο άνθρωπος πλήρης, ισχυρός σε όραμα και σε πράξη, σε βούληση και χάρη, ο άνθρωπος-κληρονόμος του κόσμου στην ώρα της δικής του «Μεγάλης Εισόδου». Διδάχτηκε, εμάντευσε, κατανόησε, δοκίμασε και τώρα προχωρεί προς την κορύφωση του δικού του πάθους, που είναι το πανίερο πάθος του βίου ως μετοχής στο αδιάλειπτο θαύμα της Δημιουργίας όλης. Προχωρεί ολάνοιχτος προς την σεπτή μετάληψη των δώρων του Θεού: της γνώσης, του έρωτα, της χαράς, της λύπης, της φιλίας και της μοναξιάς, της ελπίδας και της απογοήτευσης, όλης εκείνης της κληρονομιάς που η Ιστορία σωριάζει ως αντίδωρα του υπάρχειν εμπρός στον κάθε άνθρωπο, σε μέτρα μυστηριώδη, σε ποσότητες απρόβλεπτες, ώρας θερισμού. Και από τα κατακόρυφα φώτα των εκπυρώσεων της ύπαρξης προχωρεί ο καθείς προς τα δικά του Ιερά Πάθη, με τον δικό του «σταυρό», προς τις πρώτες σκιές, προς τα απροσδόκητα ηλιογέρματα, τα ένδοξα και σπαραχτικά, πριν οι φθορές, οι θλίψεις, οι ανημπόριες και η σκουριά της ζωής τον ωθήσουν προς τις μεγάλες σκιές.
Εκεί, στο δειλινό όπου η ιερότητα του υπάρχειν και η τελετουργική του αποστολή μέσα στον κόσμο του αποκαλύπτονται ως δώρα πολύσημα, βαρυσήμαντα του βιωμένου χρόνου, ο άνθρωπος συνειδητοποιεί πώς ολόκληρη η διαδρομή του, η εμφανής και η κρύφια, μέσα στον περίεργο και μυστηριώδη ετούτο κόσμο που ψυχώνει ο έρως και ψύχει ο θάνατος, είναι μια ιεροτελεστία, μια αποκάλυψη και μαζί μια τέλεση μυστηρίων ανεκλάλητων, ανεξήγητων, θεσπέσιων και μαζί οδυνηρών.
Από την ιεροτελεστία ετούτη λείπουν οι αυθεντικές, απογυμνωτικές αιτίες αλλά παρέχεται δι' αυτής η χαρμόσυνη βεβαιότητα ζωής πού αρχίζει και περατώνεται ως θείος έρως: έρως για εδώ κι έρως για εκεί· έρως για φως κι έρως για σκότος· έρως για λόγο και έρως για σιγή.
Συνειδητοποιώντας ο καθείς ετούτη την απόκρυφη, καθημερινή βεβαιότητα, αίρεται προς μια κορύφωση τραγική του υπάρχειν: προς την ανάγκη συνομιλίας, ως σώματος, ως νου, ως καρδίας, ως ψυχής μ' Εκείνον πού εμπνεύστηκε τον βίο Του ως μια ιεροτελεστία και πού σφράγισε, και τον άνθρωπο και την Δημιουργία όλη, με σφραγίδες ιερές. Η ψαύση των σφραγίδων αυτών συνιστά σοφία του ανθρώπου, η θραύση τους, αποθέωση του ανθρώπου. Τότε πού η γη γίνεται ουρανός.
Κώστας Τσιρόπουλος
(1930-2017)