Η αγιότητα δεν είναι μια επιβαλλόμενη και
επιδεικνυόμενη ηθική τελειότητα. Είναι μια μυστηριακή και απαστράπτουσα δωρεά
στην αδιαλείπτως νήφουσα ζωή μας, που πάσχει την ελευθερία της στην αλήθεια,
πού δεν είναι κάτι, αλλά Κάποιος, ο οποίος έρχεται να μας ανακαλέσει, από
αγάπη, στην προπτωτική ακεραιότητα και ωραιότητα του ανθρώπου.
Η αγιότητα, όπως και η αγάπη, και η ομορφιά, δεν
εντάσσεται στα πράγματα του κόσμου τούτου, αλλά στα πράγματα των εσχάτων
τελειοτήτων. Η ιστορία τελικά, δεν κρίνεται από τις επεμβάσεις των ισχυρών του
κόσμου τούτου σ' αυτήν κρίνεται από τη διακριτική και σχεδόν αόρατη παρουσία,
των πτωχών του κόσμου τούτου, των αγνώστων και ταπεινών, των ανώνυμων αγίων...,
των σοφών και των αθώων, ως τα νήπια και τα παιδιά, των κρυμμένων δικαίων και
των τιμημένων φίλων του Θεού, αυτών πού αποκαθιστούν την ανθρώπινη ύπαρξη στον
έρωτά της προς το Θεό, αυτήν πού φθάρηκε από την εντροπία· όλων αυτών των δια
Χριστόν σαλών και σταυρωμένων, κοινωνών του Σταυρού και της Αναστάσεώς Του,
εκείνων πού είναι ικανοί να κατέχουν την παρρησία μιας αληθινής ομορφιάς
-απέναντι σε κάθε ιδεολογικοποιημένη ομορφιά-, πού μεταδίδει την παράκληση, το
κουράγιο για την ύπαρξη και για τον κόσμο.
π. Μιχαήλ Καρδαμάκης