Ἕνας μῆνας, τελείωσε. ἕνας μῆνας ἀρχίζει. Κυλᾶ ὁ χρόνος, φεύγει καλπάζοντας, ἀφήνοντας πίσω ρυτίδες βαθειές τίς λύπες μας, πετάγματα τίς χαρές μας. Ἡ ζωή συνεχίζεται καί μεῖς πορευόμαστε ἀδύναμοι μέσα στίς μικρότητές μας, τά πάθη μας, τούς φόβους καί τά ἄγχη μας.
Βάρος ἀσήκωτο ἡ ἀστοχία μας, ἀφήνει τά σημάδια της στήν ψυχή, μᾶς σκοτίζει τό νοῦ, μᾶς τραβᾶ πρός τά κάτω, ἀποδιώχνει τήν ἐλπίδα. Θάνατος πνευματικός βασιλεύει ὁλόγυρα, τό ἀσήμαντο κυριαρχεῖ ὁλοένα καί περισσότερο στόν περίγυρο.
Δέν ἔχουμε ἀλλη ἐλπίδα ἀπό τόν Χριστό, ἀποκάμαμε ἀπό τίς δικές μας προσπάθειες, μιά φτωχή προαίρεση ἔχουμε νά καταθέσουμε στά πόδια σου Κύριε. Φώτισον μας τό σκότος, παράχωρησε νά γίνουν οἱ θλίψεις μας δοκιμασίες πού θά φέρουν τήν ἐλπίδα, πού θά μᾶς ὁδηγήσουν στό Φῶς σου.
Ἕνας μῆνας ἔφυγε, ἕνας μῆνας ἔρχεται. Ἄς ἀφεθοῦμε στό ἔλεός Του, κι ἄς νοιώσουμε τήν χαρά τῆς συμπόρευσης στόν δρόμο πρός τήν ὄντως Χαρά, στήν ὄντως Ζωή. Καλό μῆνα!
