Σκοπός τῆς διαφήμισης εἶναι ἡ καταστροφή τοῦ νοήματος... Μέσῳ τῆς διαφήμισης ὑφαίνεται ἕνας κόσμος χωρίς κανένα ἀπολύτως νόημα, πού ἐπαίρεται γιά τήν ἴδια του τήν ἀνοησία. Ὁ κόσμος αὐτός ἀποκλείει τόν πόνο, τό πένθος, τό δέος, τήν ἀγάπη, τή ντροπή... Ὁ κόσμος γίνεται ἀκατανόητος, ἕνα σπαστικό σύνολο ἀπό ἀπολαύσεις πού συσσωρεύονται ἄσκοπα, δημιουργώντας ἕνα κενό πού μεγαλώνει.
Ἱερέας αὐτοῦ τοῦ κενοῦ εἶναι ἡ διαφήμιση... Κηρύττει τήν δικτατορία τῆς μορφῆς κι ἔτσι, γιά πρώτη φορά στήν ἱστορία, ὁ κόσμος μοιάζει νά ἔχει πιαστεῖ στό δίχτυ τοῦ ἱστοῦ τῆς παραίσθησης».
Χρῆστος Βακαλόπουλος (1956-1993), Ὁ ἱστός τῆς παραίσθησης, Σύναξη, τ. 41