1. Φασαρία: Παλιά υπήρχαν καθηγητές που τους έτρεμαν τα παιδιά. Ακόμα και σήμερα περνώντας έξω από τάξη έμπειρης συναδέλφου ζηλεύω με την άκρα σιωπή που επικρατεί και την επιμέλεια των μαθητών που φοβούνται μην μείνουν. Εγώ όμως δεν μπορώ «να το παίξω μπαμπούλας». Ξεκίνησα απειλώντας απλώς μα σύντομα πιάστηκα ανακόλουθη. Συνέχισα παραπονούμενη ώσπου ένιωσα τη μιζέρια του θέ(ά)ματος. Σημείωνα ποινολόγια και έβγαζα εκτός τάξης ώσπου ένας 15χρονος μαθητής - από τους σεσημασμένους άτακτους- στην αρχή της χρονιάς, σε μια άσκηση αυτοσύστασης όρισε κυνικά πως για τους καθηγητές είναι απλώς «ένα όνομα στο ποινολόγιο». Έκτοτε, δεν μπορώ να πετάξω μαθητή έξω. Κάποιες φορές όμως είναι απογοητευτικό να μιλάς εσύ και μαζί σου άλλοι δέκα. Άσε που από όσα λες, ελάχιστα συγκρατούν τα παιδιά. «Ο σεβασμός πρέπει να κερδίζεται και όχι να επιβάλλεται». Κι αν οι απέναντί σου δεν έχουν μάθει να σέβονται;
2. Πίεση: Αποφάσισα να μη λειτουργώ υπό την απειλή αλλά να εμπνεύσω τα παιδιά με την όρεξη που έχω εγώ για το αντικείμενό μου. Ξέρω πως η ποίηση με συγκινεί, πως η Ιστορία με μαγεύει, πως χάρη στα αρχαία συμμετέχω πληρέστερα στις Ιερές Ακολουθίες και συνειδητοποιώ τον διάφανο ιστό που συνέχει τη γλώσσα μας, πως δια της Έκθεσης κεντρίστηκα να προβληματιστώ και να καλλιεργηθώ. Καταθέτω, λοιπόν, το μεράκι, τον ενθουσιασμό, το χαμόγελό μου. Επιστράτευσα ηλεκτρονικά μέσα και αναζητώ ευφάνταστες ιδέες. Αρκεί όμως αυτό; Ο «συντονισμός της ύλης» πιέζει και τα παιδιά δεν έχουν μάθει έτσι. Μήπως πιέζοντάς τα κάτι καλύτερο πετύχω;
3. Προσωπική σχέση. Έχει υπολογιστεί πως με τις 775 ώρες που κατά μέσο όρο διδάσκεται το ελληνόπουλο αρχαία, αν πήγαινε σε φροντιστήριο Αγγλικών, θα είχε πάρει το Lower. Εμάς όμως το μάθημα φαντάζει ατελέσφορο. Πού είναι η ευρύτερη καλλιέργεια και γιατί να υπάρχει μόνο βαθμοθηρία ή βαρεμάρα; Χρονικές αντικαταστάσεις που παραπέμπουν σε γλωσσοδέτες, παπαγαλία λογοτεχνικών αναλύσεων… Δέχτηκα πως κάποια παιδιά δεν ενδιαφέρονται ό,τι και να κάνω ενώ τα υπόλοιπα θα βρουν το δρόμο τους. Έπειτα, όταν ξέρεις τη φουρτούνα της εφηβείας και τα δυσθεώρητα οικογενειακά προβληματα της πλειονότητας, θα επιμείνεις για τα συνηρημένα σε –όω ή τις ευρωπαϊκές επαναστάσεις του 1848; Με έμπλεξε αυτή η «ψυχαναλυτική» οπτική μου. Συνήθιζα να προσεγγίζω τα παιδιά. Επένδυσα, λοιπόν, στη σχέση. Από γνήσιο ενδιαφέρον. Τα έπαιρνα από άλλα μαθήματα αν ψιλιαζόμουν πως κάτι τα απασχολεί. Επικοινωνώ μαζί τους και ηλεκτρονικά, τους έχω στην προσευχή μου. Η στάση αρκετών άλλαξε. Σκεφτόμουν μήπως στον ελεύθερο χρόνο μου κανονίσω να πάμε σε μουσεία που τόσο με ενθουσιάζουν. Όμως αυτός είναι ο ρόλος μου, υποκατάστατο ξεναγού – κακέκτυπο ψυχαναλυτή;
Πού τελειώνει ο δημιουργικός οίστρος και πού αρχίζει η τελειομανία και η αυτοϊκανοποίηση, το κυνήγι της υστεροφημίας; Μήπως η επαγγελματική παραγκωνίζει την προσωπική μου ζωή; Εκ του αποτελέσματος κρινόμαστε μα, αν έχετε κάτι να προτείνετε, πείτε μου.
Μ’ αυτούς μέσαις άκραις τους προβληματισμούς πέρασε άλλο ένα τρίμηνο και καλούμαι να βαθμολογήσω. Να είμαι επιεικής ή αυστηρή; Πώς ορίζεται η δικαιοσύνη; Μάλλον είμαι η μόνη μετεξεσταστέα και την πληρώνουν άλλοι. Όμως όποτε βυθίζομαι σ’ αυτόν τον λαβύρινθο των αγχογόνων σκέψεων ξεχνώ τον βασικότερο καταλύτη… Ο Θεός ας μας φωτίζει και οι τρείς Ιεράρχες ας πρεσβεύουν για όλου του κόσμου τα παιδιά.
Ε.Χ.Κ.Και συ κράτα την προαίρεσή σου ζωντανή καλή μας δασκάλα. Το ζήτημα είναι να μην κουραστείς απ' όλα αυτά που αναφέρεις και εγκαταλείψεις. Κράτα γερά και σιγά -σιγά θά' ρθει η φώτιση κι η ωριμότητα για να τα βγάζεις πέρα,και θα πάρεις τις απαντήσεις που χρειάζεσαι...