Μέ ἀφορμή τό κείμενο τοῦ Ἐλύτη στήν προηγούμενη ἀνάρτηση...
Ἡ Ἑλληνική γλῶσσα ἀντικατοπτρίζει ἕναν ἄλλο τρόπο σκέψης κι ἔκφρασης, μία γέφυρα ἐπικοινωνίας. Εἶναι ταμεῖο βιωμάτων καί ὁραμάτων, ὄρος ταυτότητας καί ὄχημα ἰδεῶν, τράπεζα φερέγγυος για ἐπενδύσεις .
Ὡστόσο, καθημερινά ἐκφωνοῦνται καί ἐκφονεύονται εἰδήσεις στά ΜΜΕ, ἀλλά κι ἐμεῖς ἐκθέτουμε - μέ τή διπλῆ σημασία τῆς λέξης - τά διανοήματά μας." Ἡ γλῶσσα κόκκαλα δέν ἔχει, γλῶσσα κόκκαλα τσακίζει"… Καλούμαστε νά μαθαίνουμε ξένες γλώσσες, ἀλλά τή δική μας τήν ὑποτιμοῦμε, ἄν μή τι ἄλλο. Δέν δέχομαι πώς λόγῳ τοῦ νεανικοῦ γλωσσικοῦ ἰδιώματος διακυβεύεται τό μέλλον μας, οὔτε συμφωνῶ μέ τόν οἶστρο τῆς γλωσσικῆς ξενηλασίας. Ἡ γλῶσσα μας πλουτίζεται ἀπό τά δάνεια καί τά ἀντιδάνεια, δέν κινδυνεύει ἀπό νεολογισμούς, ἀρκεῖ νά νοιαζόμαστε γιά αὐτήν καί νά τήν καλλιεργοῦμε. Εἰδάλλως, μᾶς ταλανίζουν οἱ ασάφειες καί ἡ φλυαρία, οἱ σολοικισμοί καί οἱ βαρβαρισμοί, οἱ ξεφτισμένες ἔννοιες κι οἱ ἄχρωμοι λόγοι, ἡ λεξιπενία καί ἡ ἄγνοια .
"Τά ὅρια τῆς γλώσσας μου δείχνουν τά ὅρια τοῦ κόσμου μου". Ἀλήθεια, τόσο στενοί εἶναι οἱ ὁρίζοντές μας; Κι ἀπό τήν ἄλλη, πόσο τυχεροί εἴμαστε πού μιλᾶμε μία γλῶσσα ἀποδεδειγμένα καλλιεργημένη ἐπί τρεισήμισυ χιλιάδες χρόνια! Ἡ Ἑλληνική εἶναι ἑνιαία και συχνά - πυκνά ἐκπλήσσομαι ἀπό τή διαχρονικότητα, τόν πλοῦτο, τήν πλαστικότητα καί τήν εὐθυβολία της. Ἐντάξει, τόν Ὅμηρο δέν μποροῦμε νά τόν καταλάβουμε ἀπό τό πρωτότυπο, ἀλλά γιατί νά χρειαζόμαστε μεταφράσεις καί γιά τόν Παπαδιαμάντη, γιατί τά ἀρχαία ἑλληνικά νά φαντάζουν γλωσσοδέτες καί ξένη γλῶσσα;
Φταῖνε οἱ δάσκαλοι, φταίει τό σύστημα, μά φταῖμε κι ἐμεῖς. Καί τό χειρότερο δεν εἶναι πώς φταῖμε, ἀλλά πώς χάνουμε, χάνουμε πολλά ἐλλείψει ὀρθοέπειας, καλλιέπειας, καί ἀκριβολογίας . (Συνεχίζεται...)
Εἰρήνη Κ., κατηχήτρια, κατασκηνώτρια, καί τάχα μου (πλήν ὅμως μάχιμη) φιλόλογος.