«...Αυτό το κάστρο το φυλάμεν εμείς, οπού το κυργέψαμεν από τους Τούρκους. Και τώρα δεν τους το δίνομεν, αν δεν μας πεθάνουν. Τότε έκατζε ο Γκούρας και οι άλλοι και φάγαμεν ψωμί, τραγουδήσαμεν κ' εγλεντήσαμεν. Με περικάλεσε ο Γκούρας κι' ο Παπακώστας να τραγουδήσω, ότ' είχαμεν τόσον καιρόν οπού δεν είχαμεν τραγουδήση - τόσον καιρόν, οπού μας έβαλαν οι 'διοτελείς και 'γγιχτήκαμεν δια να κάνουν τους κακούς τους σκοπούς. Τραγουδούσα καλά. Τότε λέγω ένα τραγούδι :
Ο 'Ηλιος εβασίλεψε, 'Ελληνά μου, βασίλεψε, και το Φεγγάρι εχάθη, κι' ο καθαρός Αυγερινός που πάει κοντά την Πούλια, τα τέσσερα κουβέντιαζαν και κρυφοκουβεντιάζουν.
Γυρίζει ο 'Ηλιος και τους λέει, γυρίζει και τους κρένει, Εψές οπού βασίλεψα πίσου από μια ραχούλα, άκ' σα γυναίκεια κλάματα κι' αντρών τα μυργιολόγια, γι' αυτά τα 'ρωϊκά κορμιά 'σ τον κάμπο ξαπλωμένα, και μέσ' το αίμα το πολύ είν' όλα βουτημένα.
Για την πατρίδα πήγανε στον 'Αδη, τα καϊμένα".
