Τι νόημα άραγε να έχουν τα ταξίδια αν είναι μοναχικά; Τι ομορφιά να ἔχουν τα τοπία όταν είναι άδεια από αγαπημένα πρόσωπα;
Πόσο ρομαντισμό μπορεῖ νά έχουν οι νύχτες 
Πόσο εντυπωσιακό μπορεί να είναι ένα ηλιοβασίλεμα, 
Πόσο μπορείς να απολαύσεις ένα βιβλίο,
άν δεν μπορείς μετά να το συζητήσεις με κάποιον;
Πόσο έρημα φαίνονται ο κάμπος και το πέλαγος,
χωρίς ψυχές ἀνθρώπων να τα ζωντανεύουν;
Ερημιά γύρω μας κι εντός μας,
χωρίς τήν χαρά τῆς συνοδοιπορίας.
Αναζητούμε πρόσωπα για να μοιραστούμε την χαρά της διαδρομής...
χωρίς τήν χαρά τῆς συνοδοιπορίας.
Αναζητούμε πρόσωπα για να μοιραστούμε την χαρά της διαδρομής...
Μια ματιά, μιά κουβέντα, ένα χαμόγελο αγαπημένου προσώπου...
Χρυσό το
ηλιοβασίλεμα την όψη μας πυρώνει,
λέει ο ποιητής κι όλα αποκτούν πάλι νόημα και λούζονται στο φως. Έχουμε ανάγκη
φίλους κι αδελφούς να μοιραστούμε την χαρά και την λύπη μας, σκέψεις και
συναισθήματα, όνειρα και επιθυμίες. Μα πάνω απ' όλα έχουμε ανάγκη Εκείνον που
καταλύει κάθε μοναξιά και που ο γλυκός Του λόγος στον πλησίον μας οδηγεί, και
προτρέπει να γίνουμε κοινότητες προσώπων κι όχι άτομα που ζουν ιδιωτικά σα
νά'ναι εξορισμένα...
φωτό: pcris