Τρεις λέξεις, ένα κείμενο για αυτές. Η πρώτη ως αρκτικόλεξο ρόλων, η δεύτερη ως ακριβής μετάφραση του αρχαίου όρου που κρύβουν τα υπογραμμισμένα, η τρίτη ενσαρκώνει τον φοβο που η πίστη στον Θεό καλείται να διασκορπίσει, την παγίδα που στήθηκε και με καταπίνει.
Είναι άνθρωποι που δεν έχουν συνήθως φρύδια, που επιλέγουν ευφάνταστα καπέλα ή φαινομενικά όμορφα χτενίσματα. Μέσα στο πολύβουο πλήθος της μεγαλούπολης δεν περνούν απαρατήρητοι απλώς σπεύδω να τους ξεχάσω. Ίσως δεν κυκλοφορούν και αρκετά. Πλέον θα αρκεί να μνημονεύσω τον άγιο Σάββα για να τους θυμηθώ συνειρμικά. Βλέπετε, όταν μεγαλώνεις κλεισμένος στον μικρόκοσμό σου, όταν η μητέρα σου φτηνά την γλίτωσε με επέμβαση και κάποιες ακτινοβολίες, όταν θρηνείς τον πατέρα σου που έφυγε ακαριαία από δυστύχημα, η «επάρατος» σού φαίνεται απόμακρα άγνωστη ώσπου να χτυπήσει σφοδρά κάποιον αγαπημένο σου. Τότε σκέψεις και λέξεις στροβιλίζονται στο μυαλό σου δεμένες με την αμφιβολία. Τέσσερεις ρόλοι, ένας στροβιλισμός, πόσες εναλλαγές;
2. Νοσηλευτής: Σταυροκοπιέμαι, λοιπόν, έξω από τα νοσοκομεία και μέσα συνειδητοποιώ πόσο δύσκολα είναι τα ιατρικά και παραϊατρικά επαγγέλματα. Τι αποθέματα ψυχής πρέπει να έχεις για να δίνεις καθημερινά κουράγιο, να μην μεταφέρεις το βαρύ κλίμα στο σπίτι σου, για να διατηρείς την ανθρώπινη ματιά σου στους άλλους… Σ’ έναν τέτοιο χώρο δοκιμάστηκε ο γέροντας Πορφύριος και τόσοι άλλοι, έτσι αγίασαν οι άγιοι Ανάργυροι, ο άγιος Παντελεήμονας.
3. Ασθενής: Και μια ωραία πρωία βγαίνουν κάποιες εξετάσεις και η ζωή σου φυραίνει, γυρίζει ανάποδα. Να ξέρεις ή να μην ξέρεις; Δυο φορές δύσκολα είναι τα πράγματα όταν είσαι ασθενής του ΙΚΑ κι όχι του Δημοσίου. Πολίτης δεύτερης κατηγορίας, μα δεν θα επεκταθώ. Και πάλι καλά που άμα τη διαγνώσει καρκίνου τα φάρμακα χορηγούνται δωρεάν, ενώ έχεις δικαίωμα και σε κρεβάτι με αερόστρωμα… Τι να πεις; Εν κλίνη νυν ασθενών κατάκειμαι και ουκ έστιν ίασις τη σαρκί μου, αλλ’ η Θεόν και Σωτήρα του κόσμου και τον λυτήρα των όλων κυήσασα, σου δέομαι της αγαθής, εκ φθοράς των παθών μου ρυσθήναι με.
4. Συγγενής: Πόσο δύσκολο, αλήθεια, είναι να βλέπεις τον άνθρωπό σου να σιγοσβήνει χωρίς να μπορείς να τον βοηθήσεις; Πόσο πλανήθηκα νομίζοντας πως με τις δικές μου δυνάμεις μπορώ να στηρίξω τους άλλους; Πόσο θεομάχησα επειδή δεν έγινε αυτό που θα λόγιζα ως θαύμα σ’ εμάς; Και καλά να έχεις συμπαραστάτες και καλούς γιατρούς. Όταν χτυπάς στο αδιαπέραστο τζάμι της αδιαφορίας; Και καλά να φαίνεται ο άνθρωπός σου πως μετανοεί. Σκέφτεσαι πως έγινε για την πρόοδό του. Αν γκρινιάζει όμως, αν δεν υποφέρει τον πόνο; Θα γκρίνιαζε ούτως ή άλλως; Θα κριθεί διαφορετικά; Θα ήταν καλύτερη η ευθανασία; Όταν είσαι έξω από τον χορό, καταδικάζεις απροβλημάτιστα όσους την επιζητούν στον αφόρητο πόνο. Αλλιώς;
Πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα. Είτε πλούσιος και φτασμένος, είτε κακότροπος ή πολύ δοκιμασμένος, ο «κάβουρας» καραδοκεί. Τι να τα κάνεις όλα; Να πανικοβληθείς βλέποντας τους άλλους να υποφέρουν; Να ψάχνεσαι μην έρθει η σειρά σου; Ασφαλώς και πιστεύοντας στο Θεό δεν συνάπτεις συμφωνία μακροημέρευσης. Ασφαλώς και ο φόβος φυλά τα έρμα και οι εξετάσεις προληπτικά σώζουν ζωές, μα πού πήγε η εμπιστοσύνη στον Δημιουργό και Εσταυρωμένο, πού είναι η χαρά της Αναστάσεως; Η πίστη δοκιμάζεται, η χλιαρότητα ελλοχεύει και… Κύριε, βοήθει μοι τη απιστία! Πόσο έμαθα να χαίρομαι περισσότερο την κάθε στιγμή μου, να γκρινιάζω και να αγχώνομαι λιγότερο για τα επουσιώδη;
Τις όμορφες στιγμές ο Χάρος δεν τις παίρνει, οι άλλες μας προϊδεάζουν για την κόλαση μα στέκουν και ευκαιρία μετανοίας. Για τις ζωές μας… Χριστός ανέστη!