Πρόσωπα ἀγαπημένα πού μοιραστήκαμε στιγμές μοναδικές, ὄνειρα καί φιλοδοξίες, χαρές καί λύπες...
Φίλοι καλοί πού ζήσαμε στιγμές πολλές, εὐχάριστες καί δυσάρεστες, πού πιστέψαμε πώς γιά πάντα θά ζούσαμε μαζί...
Φίλοι πού μαζί τους φτιάχναμε καί γκρεμίζαμε τόν κόσμο, μέσα στήν ἀφέλεια τῆς νιότης μας...
Ἄλλοι ἔφυγαν σέ ταξίδι μακρινό δίχως ἐπιστροφή...
Ἄλλοι χαμένοι στά τέσσερα σημεῖα τοῦ ὁρίζοντα, ἀνταλλάσουμε ἀραιά καί πού τηλεφωνήματα γιά εὐχές...
Ἄλλων χάσαμε τά ἴχνη, πώς νά' ναι ἄραγε τώρα;
Γιά ἄλλους μαθαίνουμε τά νέα ἀπό τρίτους...
Κι ἄλλους τούς συναντᾶμε τυχαία στόν δρόμο, κι ὅλο λέμε "νά τά ποῦμε καμμιά φορά", μά ποτέ δέν βρισκόμαστε...
Οἱ παλιοί μας φίλοι γιά πάντα φύγαν, μά δέν χάθηκαν. Τούς κουβαλᾶμε στήν μνήμη μας, εἶναι κομμάτι ἀπό τήν ζωή μας, χωρίς αὐτούς ὁ βίος μας θά' ταν λειψός καί μοναχικός. Οὔτε ἕνα λεπτό δέν πῆγε χαμένο, ἀκόμα κι οἱ κακές στιγμές γνώση κι ἐμπειρία ζωῆς ἔγιναν, διδαχθήκαμε ἀπ' αὐτές τήν ἀνεπάρκειά μας στήν ἀγάπη. Οἱ παλιοί μας φίλοι γιά πάντα φύγαν καί τώρα καταλαβαίνουμε τό γιατί. Εἴμαστε ἀδύναμοι καί ἀνόητοι οἱ ἄνθρωποι καί δέν ξέρουμε ν' ἀγαπᾶμε. Δέν ξέρουμε ποιοί εἴμαστε καί ἔτσι δέν καταλαβαίνουμε τούς ἄλλους, τούς παρεξηγοῦμε, τούς καταπιέζουμε, τούς στενοχωροῦμε.
Καί πάνω ἀπ' ὅλα, ἡ τυφλότητά μας μᾶς κάνει στό διάβα τοῦ χρόνου νά νεκρωνόμαστε πνευματικά, πολλοί ἀλλάζουμε πρός τό χειρότερο καί δέν ἀντέχει ὁ ἕνας τόν ἄλλο...
Οἱ παλιοί μας φίλοι γιά πάντα φύγαν, ὅμως ἐμεῖς τούς μνημονεύουμε σέ κάθε Θεία Λειτουργία, κι ἔτσι πάλι ζοῦμε μαζί τους, μέ τρόπο μυστικό τούτη τήν φορά. Και εὐχαριστοῦμε τόν Θεό γιά τούς καινούργιους φίλους, ὅσους μᾶς ἔδωσε, ἐλπίζοντας πώς αὐτούς θά τούς χαιρόμαστε συνοδοιπορώντας, μέχρι τό τέλος...