Μια φίλη κι αδελφή, μητέρα δυό παιδιών, μας έστειλε το κείμενο σε e - mail και επειδή μας άρεσε το αναρτούμε...
Πονάω για τη μάνα που έθαψε ένα βλασταράκι πριν ακόμα προλάβει να ανθίσει... Πονάω για τα παιδιά του αστυνομικού και τη σύζυγο που νιώθουν άσχημα και ντρέπονται... για τα σημερινά παιδιά που πιέζονται φοβερά να πετύχουν την... αποτυχία τους. Για εμάς τους γονείς που είμαστε ανύπαρκτοι και προσφέρουμε χωρίς τσιγκουνιά ύλη λες και τρέφεται η ψυχούλα των παιδιών με αυτή. Που αγωνιζόμαστε για να καλύψουμε τις υποχρεώσεις της οικογένειας - τρέχοντας και μην φτάνοντας - . Για τον αστυνομικό που δεν ξέρω κάτω από ποιές συνθήκες δικής του ψυχολογικής πίεσης αντέδρασε έτσι... Για την ανεργία... που μας κάνει κλέφτες. Για την ανυπαρξία του σεβασμού στον διπλανό μας... για το μίσος στην πραγματικότητα του εαυτού μας, της άχαρης και άχρωμης ζωής που ζούμε. Για τους εκπαιδευτικούς που βάζουν βαθμούς κάτω από πίεση διαφόρων παραγόντων... και που αναγκαστικά και πολλές φορές με τη θέλησή τους "βολεύονται" κάτω από αυτό και δεν ασχολούνται να φτιάξουν το αύριο που είναι αυτά τα παιδιά... Το κακό πρέπει να χτυπηθεί στη ρίζα... δεν ξέρω πως... έχουμε φύγει από τον Θεό και έχουμε γίνει αγρίμια...
Είμαστε στην αρχή του τέλους... Λυπάμαι που τα ζω αυτά στη χώρα μου και ντρέπομαι... Εύχομαι ο Θεός να μας λυπηθεί. Να μας ξυπνήσει από τον λήθαργο, να μας βγάλει από τη σήψη, να μας φωτίσει να βρούμε λύσεις, να σταματήσουμε να τα βλέπουμε όλα "φυσιολογικά και αδιάφορα" να μάθουμε να αγαπάμε γιατί τελευταία αυτή τη λέξη τη βλέπουμε μόνο στα λεξικά...
Με εκτίμηση,
Σταυρούλα
Πονάω για τη μάνα που έθαψε ένα βλασταράκι πριν ακόμα προλάβει να ανθίσει... Πονάω για τα παιδιά του αστυνομικού και τη σύζυγο που νιώθουν άσχημα και ντρέπονται... για τα σημερινά παιδιά που πιέζονται φοβερά να πετύχουν την... αποτυχία τους. Για εμάς τους γονείς που είμαστε ανύπαρκτοι και προσφέρουμε χωρίς τσιγκουνιά ύλη λες και τρέφεται η ψυχούλα των παιδιών με αυτή. Που αγωνιζόμαστε για να καλύψουμε τις υποχρεώσεις της οικογένειας - τρέχοντας και μην φτάνοντας - . Για τον αστυνομικό που δεν ξέρω κάτω από ποιές συνθήκες δικής του ψυχολογικής πίεσης αντέδρασε έτσι... Για την ανεργία... που μας κάνει κλέφτες. Για την ανυπαρξία του σεβασμού στον διπλανό μας... για το μίσος στην πραγματικότητα του εαυτού μας, της άχαρης και άχρωμης ζωής που ζούμε. Για τους εκπαιδευτικούς που βάζουν βαθμούς κάτω από πίεση διαφόρων παραγόντων... και που αναγκαστικά και πολλές φορές με τη θέλησή τους "βολεύονται" κάτω από αυτό και δεν ασχολούνται να φτιάξουν το αύριο που είναι αυτά τα παιδιά... Το κακό πρέπει να χτυπηθεί στη ρίζα... δεν ξέρω πως... έχουμε φύγει από τον Θεό και έχουμε γίνει αγρίμια...
Είμαστε στην αρχή του τέλους... Λυπάμαι που τα ζω αυτά στη χώρα μου και ντρέπομαι... Εύχομαι ο Θεός να μας λυπηθεί. Να μας ξυπνήσει από τον λήθαργο, να μας βγάλει από τη σήψη, να μας φωτίσει να βρούμε λύσεις, να σταματήσουμε να τα βλέπουμε όλα "φυσιολογικά και αδιάφορα" να μάθουμε να αγαπάμε γιατί τελευταία αυτή τη λέξη τη βλέπουμε μόνο στα λεξικά...
Με εκτίμηση,
Σταυρούλα