Εξετάσεις, αγωνία, άγχος. Κυριεύουν τα παιδιά μας αυτή την περίοδο, λες και αυτές οι εξετάσεις θα καθορίσουν την προσωπική τους ταυτότητα, την επαγγελματική τους αποκατάσταση, την κοινωνική τους καταξίωση. Εικονική πραγματικότητα μέσα στην οποία εμείς οι ίδιοι οι γονείς θέλουμε να βάλουμε τα παιδιά μας για την δική μας καταξίωση περισσότερο...
Το φουντωτό Εγώ μας να φουντώσει λίγο ακόμα. Εντάξει δεν λέω, να έχουν επιτυχία τα παιδιά μας. Να προσπαθήσουν όσο μπορούν, γιατί πρέπει να καταλάβουν ότι η προσπάθεια μετράει ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα. Να καταλάβουν ότι η γνώση βοηθάει στο να εμβαθύνει η σκέψη μας. Δεν χρειάζεται πίεση. Αρκετή έχουν όλο το χρόνο. Τόση ώστε να μην έχουν καθόλου χρόνο.
Ομως πού πραγματικά πρέπει να πετύχουν; Να σπάσουν το γυάλινο κλουβί του μικρόκοσμου τους, αφήνοντας τον υπολογιστή και τα διάφορα ηλεκτρονικά παιχνίδια που τους "κλέβουν" από τον διπλανό τους. Να μπορούν να νιώθουν συμπόνοια και να χαρίζουν ένα δάκρυ στον φίλο τον ξένο, αυτόν που "δεν πάνε", αλλά και για τον εαυτό τους, αφού πρώτα κατανοήσουν ότι "στραβά αρμενίζουνε". Οπως όλοι μας εξάλλου...
Δύσκολες αυτές οι εξετάσεις, αλλά ουσιαστικές. Και για μένα που εύκολα τα γράφω δύσκολα τα ακολουθώ - και ζητώ συγνώμη γι' αυτό. Οι εξετάσεις αυτής της περιόδου θα περάσουν. Οι εξετάσεις οι δύσκολες, αυτές της ζωής και της αγάπης, είναι καθημερινές...
Εύχομαι καλή επιτυχία σε όλους. Καλή δύναμη...
Μια μητέρα με τ' όνομα Σταυρούλα