Τσαγκαροδεύτερα, 9:05’ π.μ. Ένα περιστέρι έχει εγκλωβιστεί στο διάδρομο. Απέξω η κίνηση στη Σκουφά πυκνώνει κι απέναντι κόσμος άρχισε να μπαινοβγαίνει στον επιβλητικό ναό. Μέσα σε δυο αίθουσες του Α’ ορόφου είκοσι μορφές θαμπωμένα όμορφες στίλβουν από νιότη μα στύβουν το μυαλό για το απόσταγμα της ύλης…
Πανελλαδικώς εξεταζόμενο μάθημα: Βιολογία, ήτοι λόγος περί βίου. Τι ζωή κι αυτή…
Μέσα Μαΐου κι οι δεκαοκτάρηδες αποχαιρετούν τα μαθητικά τους χρόνια υποβαλλόμενοι σε μια τελετή υπανθρωπίας…
Είμαι για πρώτη φορά και τελευταία στιγμή κληθείσα ως επιτηρήτρια στις Πανελλαδικές. Βέβαια, προς το παρόν φυλώ το διάδρομο αλλ’ όποτε οι όντως επιτηρητές θέλουν να καπνίσουν, τους αντικαθιστώ.
Στα ζαλισμένα μάτια, στα κουρασμένα πρόσωπα των υποψηφίων βλέπω τη Νίκη, τη Στέλλα, την Αγγελική. Τις παρακολούθησα τέσσερα χρόνια τώρα καθώς διαμορφώνονταν στο σχολείο, από παιδιά έγιναν γυναίκες. Τόσο διαφορετικές μεταξύ τους κι όμως πόσο εξίσου ευάλωτες τέτοια ώρα στο δικό τους Εξεταστικό Κέντρο...
Τον τελευταίο χρόνο, ομολογουμένως, είχαν χαθεί από προσώπου γης. Διάβασμα, φροντιστήριο, επαναλήψεις. «Δεν είσαι άνθρωπος, είσαι υποψήφιος», αντηχούν στο νου τα λόγια του φροντιστή μου, καλή του ώρα. Ξαναθυμάμαι τα δικά μου… Μια δεκαετία πέρασε από τότε που με ηρεμιστικά το βράδυ και τόνους γλυκόζης και βιταμινούχα το πρωί περνούσα την ίδια δοκιμασία. Τι κατάλαβα;
Πάντως σίγουρα δεν είναι μονόδρομος. Ο επιτηρητής επιστρέφει αλλά ζήλεψε κι η άλλη κυρία, οπότε της παραδίδει τον αναπτήρα και παραμένω στην τάξη. Διαβάζω τα ονόματα των εξεταζομένων. Πόσο διαφορετικά να μεγάλωσε ο καθένας… Τι να κουβαλά και τι θα το κάνει τώρα που βγαίνει πια απ’ το προαύλιο, που από Σεπτέμβρη θα βλέπει την πρωινή πόλη στη ζωή της κι όχι τους συμμαθητές και τους καθηγητές του οκταώρου…
Μια ευχή, Κύριε, γι’ αυτά τα παιδιά, για τους γονείς τους, για όσους καθόμασταν σε διπλανά θρανία. Δώσε αντοχή στον αγώνα, γαλήνη στις νικηφόρες μάχες και στοχασμό στις ήττες. Όπου κλείνει μια πόρτα, ανοίγει μια άλλη.
9:46’ π.μ. Το περιστέρι δεν φαίνεται πουθενά. Βρήκε μισάνοιχτη την μπαλκονόπορτα κι έφυγε;
Ειρήνη Σωτηρίου