Η ΕΙΔΗΣΗ: (Από τα ΝΕΑ, 24/11). Στις 3 Ιουλίου, η 35χρονη Σουδανή δημοσιογράφος Λούμπνα Χουσεΐν και 12 ακόμα γυναίκες συλλαμβάνονται σε εστιατόριο του Χαρτούμ επειδή φορούν παντελόνι. Βάσει της σαρίας, του αυστηρού ισλαμικού νόμου που εφαρμόζεται στο Σουδάν από το 1983, η τιμωρία είναι προκαθορισμένη: 40 βουρδουλιές. Η Λούμπνα όμως, απαιτεί τη διεξαγωγή κανονικής δίκης. Παραιτείται, μάλιστα, της ασυλίας που της εξασφαλίζει η θέση της στο τοπικό γραφείο επικοινωνίας του ΟΗΕ και διανέμει στα ΜΜΕ και τους πολιτικούς πρόσκληση για... το μαστίγωμά της.
Αρχές Σεπτεμβρίου, το δικαστήριο μετατρέπει την ποινή των 40 βουρδουλιών σε πρόστιμο 200 δολαρίων. Η Λούμπνα αρνείται να το πληρώσει, προτιμά να πάει φυλακή. «Οι νόμοι μας, αν μπορούμε να τους αποκαλέσουμε νόμους, δεν περιορίζονται στο άρθρο 152 του Ποινικού Κώδικα που τιμολογεί το παντελόνι στη γυναίκα στις 40 βουρδουλιές. Υπάρχουν τόσα άλλα άρθρα (...) για το πώς κόβεται ο λαιμός, ακρωτηριάζεται το πόδι, κόβεται το γεννητικό όργανο, σπάζει το χέρι! Το άρθρο 148 τιμωρεί τους ομοφυλόφιλους με 100 βουρδουλιές, ακριβώς την ίδια “τιμή” με τους βιαστές- δηλαδή “δυόμισι παντελόνια”. Όσο για την ταρίφα του σεξ, ανάμεσα σε δύο ενηλίκους που συναινούν αλλά δεν είναι παντρεμένοι, είναι πολύ υψηλή: λιθοβολισμός. Το άρθρο 154 είναι πολύ αλλόκοτο: θεωρεί πως όλοι οι άνδρες και όλες οι γυναίκες που βρίσκονται στον ίδιο χώρο χωρίς να συνδέονται είτε μέσω γάμου είτε εξ αίματος τελούν εν αμαρτία, καθώς ένας από τους άνδρες “θα μπορούσε να επιτελέσει μια σεξουαλική πράξη”.
Αποσπάσματα από το νέο βιβλίο της Σουδανής Λούμπνα Χουσεΐν "Σαράντα βουρδουλιές για ένα παντελόνι".
ΣΧΟΛΙΟ Α΄: 2.000 χρόνια μετά την έλευση του Χριστού που εξύψωσε την γυναίκα και της έδωσε την θέση της ως ίση με τον άνδρα, ο σκοταδισμός και η αδικία παραμένει. Γυναίκες που αντιμετωπίζονται σαν κτήμα, σαν ζώα, σαν υπάνθρωποι, σαν θηλαστικά αναπαραγωγής. Γυναίκες με κρυμμένα τα πρόσωπα, με κρυμμένα όνειρα. Γυναίκες χωρίς δικαιώματα, χωρίς υποχρεώσεις, χωρίς ελπίδα. Ακόμα και στον δυτικό κόσμο που η γυναίκα έχει δικαιώματα, σε πολλές περιπτώσεις υφίσταται βία και εκφοβισμό. Λες και ο πολιτισμός δεν προχώρησε καθόλου, λες και το μήνυμα του Χριστού δεν έφτασε σε κάποιες γωνιές της γης. Σα να πηγαίνουμε πίσω, σα να γυρνάμε στον πρωτογονισμό.
Θα πει ίσως κάποιος πως και στις Χριστιανικές κοινωνίες ήταν έτσι, μα δεν φταίει το Ευαγγέλιο επειδή οι άνθρωποι είμαστε αδύναμοι. Γιατί αν δούμε την θέση των γυναικών στην πρώτη αποστολική κοινότητα, θα καταλάβουμε πως οι μαθήτριες είχαν παρόμοια θέση με εκείνη των ανδρών.
Οι γυναίκες έτρεξαν στον τάφο, όταν οι μαθητές μεμψιμοιρούσαν παραδομένοι στον ορθολογισμό τους. Οι γυναίκες που ο Κύριος τις εξύψωσε και γι αυτό τον ακολουθούσαν από κοντά, παρ’ ότι η κοινωνία πάλι τις περιόρισε μετά την νομιμοποίηση του Χριστιανισμού. Και τι σπουδαίες γυναίκες που τον ακολούθησαν, με πρώτη την Παναγία. Η Μάρθα κι η Μαρία, η Μαρία η μητέρα του Ιωάννη - Μάρκου, η Μαρία του Κλωπά κι η υπέροχη Μαρία η Μαγδαληνή, που την έκανε ο Χριστός μας Απόστολο στους Αποστόλους του μετά την Ανάσταση Του, και την Σαμαρείτιδα που η παρουσία Του φώτισε την ζωή της και την έκανε ισαπόστολο! Μα και τόσες άλλες άγνωστες στον πρώτο κύκλο των μαθητών, καθώς και χιλιάδες που έγιναν Αγίες ακολουθώντας τα χνάρια Του μέσα στους αιώνες.
Τι συγκινητικό που είναι να ακούμε τον Απόστολο Παύλο να λέει: «Σας συστήνω την αδελφή μας Φοίβη που είναι διάκονος της εκκλησίας στις Κεχρεές. Σας παρακαλώ να την δεχθείτε στο όνομα του Κυρίου, όπως αρμόζει σε χριστιανούς, και να της παρασταθείτε σ’ ο,τι σας έχει ανάγκη, γιατί κι αυτή έχει βοηθήσει πολλούς κι εμένα τον ίδιο». Ή πάλι «Χαιρετισμούς στην Πρίσκιλλα και τον Ακύλα, τους συνεργάτες μου στο έργο του Ιησού Χριστού. Διακινδύνευσαν τη ζωή τους για χάρη μου και τους ευχαριστώ, όχι μόνον εγώ αλλά και όλες οι εκκλησίες του μη Ιουδαϊκού κόσμου». Κι είναι φανερό ότι απευθύνεται κυρίως στην Πρίσκιλλα, αφού την προσφωνεί πρώτη.
Κι ακόμα απευθύνεται στην «Μαριάμ, ήτις πολλά εκοπίασε», προς την «Τρύφαιναν και Τρυφώσαν τας κοπιώσας εν Κυρίω», «την Περσίδα την αγαπητήν ήτις πολλά εκοπίασεν εν Κυρίω», την μητέρα του Ρούφου που ο Παύλος θεωρεί και σαν δική του μητέρα, την Ιουλία την αδελφή τού Νηρέως, την Εύοδίαν και την Συντύχην, την Ιουνία, την Μαριάμ, την Δορκάδα, και βέβαια την Λυδία την πορφυροπώλιδα, την πρώτη Ευρωπαία Χριστιανή που τόσο τού αφοσιώθηκε. Κι ακόμα την Ταβιθά από την Ιόππη, που ήταν όλο έργα αγαθά, την Δάμαρι την Αθηναία που ήταν δίπλα στον Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη, τις τέσσερις προφήτιδες θυγατέρες του Φιλίππου και τόσες άλλες που κήρυξαν το Ευαγγέλιο.
ΣΧΟΛΙΟ Β΄: Για τα παντελόνια καταδικάστηκε η ταλαίπωρη Σουδανή, με τα παντελόνια ασχολήθηκαν χρόνια - κι ασχολούνται ακόμα μερικοί - και στην δική μας Εκκλησία. Αντιγράφοντας τους προτεστάντες πολλοί παρερμήνευσαν το ανάλογο χωρίο των επιστολών και παρέβλεψαν πως στην εποχή του Αποστόλου Παύλου, οι άντρες φορούσαν φουστάνια (χιτώνες), και ότι κατά την διάρκεια της Τουρκοκρατίας οι άντρες φορούσαν φουστανέλες και σε πολλά μέρη οι γυναίκες βράκες, κι όμως κανείς μέχρι τότε δεν είχε πρόβλημα! Στην Δύση παντελόνια φόρεσαν πρώτες οι φεμινίστριες κι έτσι οι "θρησκευτικοί" άνθρωποι ταύτισαν την ένδυση με τα πρόσωπα και την ακραία τους συμπεριφορά.
Είναι βέβαια μεγάλο το θέμα και ίσως επανέλθουμε, αλλά τελειώνοντας να πούμε πως η Εκκλησία οφείλει να είναι στην πρωτοπορία της κοινωνίας, όχι βέβαια με το να εκκοσμικεύεται, αλλά με το να απευθύνεται σε όλους τους ανθρώπους και να μην ταυτίζεται με συντηρητικές αντιλήψεις. Ο Κύριος, ο "πάντας θέλων σωθήναι" δεν δίστασε να συγχρωτιστεί με πόρνες και τελώνες, κι όμως εμείς πολλές φορές έχουμε φοβία προς το καινούργιο, σκανδαλίζοντας ανθρώπους και έτσι τους απομακρύνουμε κοντά μας, αντί να τους ελκύσουμε στην αγάπη του Χριστού.
Λυδία