Το τέλος μιας χώρας που χάνοντας την οικουμενικότητα του Ελληνισμού, πεθαίνει μέσα σ’ ένα αφόρητο μικρονοϊκό Ελλαδισμό. Που αντί να έχει ως αγαθό την σοφία, έχει κατακλυστεί από την ημιμάθεια και την έλλειψη διαλόγου. Που αρνούμενη τον Χριστό, δεν έχει πια ήθος και αρχές. Που κάποτε δίδασκε την δημοκρατία και τώρα παράγει τον ωχαδερφισμό, την χωρίς ιδεολογία αναρχία, κι ίσως αύριο τον φασισμό. Που δεν μπορεί να προστατεύσει την δημόσια περιουσία, μήτε την ιδιωτική περιουσία που έχει φτιαχτεί με κόπο και δίνει δουλειά στους πολίτες της, ούτε τα πανεπιστήμια που με κούραση και πολύ χρήμα θέλει να σπουδάσει τα παιδιά της, και προφανώς ούτε τους αστυνομικούς που οι ίδιοι οι κάτοικοι πληρώνουν για να τους προστατεύουν.
Το τέλος μιας χώρας που αποχαυνώνεται από τα χαζοκούτια, τα χοροπηδάδικα, τα γήπεδα, τις μαζοποιημένες διακοπές, τις κονσερβαρισμένες ιδεολογίες. Που οι κάτοικοί της υποφέρουν από την αδιαφορία, τον αμοραλισμό και την βία των άλλων, που είτε για το χρήμα, είτε για δήθεν ιδεολογίες, θα ασχημαίνουν τον τόπο, θα καταστρέφουν και θα εγκληματούν. Ήρθε η ώρα να παραδεχτούμε πως εχθρός δεν είναι το κράτος, αλλά εμείς που το διαμορφώνουμε μέσα από τις ψήφους και τις πελατειακές σχέσεις με τα κόμματα χρόνια τώρα, δεν είναι οι αίροντες την αμαρτία μας "μπάτσοι", αλλά η διαστροφική αντίληψη περί δημοκρατίας που έχουμε οι Νεοέλληνες, δεν είναι τό σύστημα, αλλά η αμαρτία μας που αντί να δημιουργεί, καταστρέφει, αντί να καταφάσκει στην ζωή, απαξιώνει τα πάντα.
Στην χώρα αυτή που αργοπεθαίνει, θα υπάρχουν πάντα μειοψηφίες που μελετούν, σέβονται, νοιάζονται, δημιουργούν, αναζητούν την αληθινή γνώση, την σοφία, το ήθος, την ευπρέπεια, τον σεβασμό προς τον διπλανό. Κι όσο υπάρχουν αυτές οι μειοψηφίες θα υπάρχει ελπίδα και φως σε τούτη την έρημη χώρα...
Β.Τ.