Του Γιώργου Κόρδη
Ένας λαός που ζητά να ’χει δικαίωμα λόγου δίχως να γνωρίζει καλά καλά τη σημασία της σιωπής, ένας λαός που θεωρεί το ξεφωνητό λόγο, ένας λαός που επιμένει πως είναι τρεις οι νεκροί ,ενώ οι “απολίτιστοι” αμερικάνοι του CNN προσμετρούν στους νεκρούς και το έμβρυο που κάποιοι αγανακτισμένοι πολίτες δεν τού ’δωσαν το δικαίωμα να έρθει στον κόσμο μας τον πικρό και τον γλυκύ, τον άσχημο κι ωραίο…
Ενας λαός που ολοένα να αιτιολογήσει και κυρίως να δικαιολογήσει ζητά και δεν αναλογίζεται, δεν φέρνει στην καρδιά του διόλου τους ανθρώπους που έχασαν τους δικούς τους, τις μανάδες , τους πατεράδες, τον άνδρα τον τραγικό και μόνον που απόψε θα κληθεί να ξενυχτήσει την αγαπημένη του και να νεκρολογήσει το παιδί του, ένα παιδί που δεν θα μπορέσει ποτέ να τον φωνάξει πατέρα… Ένας λαός που μόνο δικαιώματα γνωρίζει και μόνον τα δικά του συμφέροντα αναγνωρίζει και υπερασπίζεται, ο ίδιος που δεν παραχωρεί στιγμή από το χρόνο του για να περάσει ο πεζός απέναντι, ο ίδιος που προσπερνά και χώνεται στην ούρα πρώτος, ο ίδιος λαός που διπλοπαρκάρει και που πάντα θα βρει με την επίκληση του κακού κράτους τη δικαιολογία για κάθε ανοησία του…ο ίδιος ανεύθυνος λαός…. εμείς…όλοι εμείς χωρίς τους τέσσερις που χαντακώσαμε σήμερα… εμείς χωρίς ένα κομμάτι μας που δεν μας πονάει ο χαμός του και που αύριο θα συνεχίσουμε να ζούμε ψιθυρίζοντας ανερυθρίαστα όπως και άλλοι βάρβαροι κατακτητές κατά καιρούς…”τι να κάνουμε, συγνώμη, παράπλευρες απώλειες…”.
Ανάμεσα μας, σίγουρα πολλοί είναι αυτοί που θα κλάψουν αληθινά και θα πονέσουν και θα ντραπούν και θα αναλάβουν την ευθύνη τους - τη λίγη ή την μεγάλη- για το κατάντημα μας. Πολλοί ίσως να ξυπνήσουν αύριο διαφορετικοί με βάρος στην καρδιά και με απόφαση να αλλάξουμε κάτι στον τόπο. Όχι απλά φωνάζοντας προς τη μεριά των απατεώνων και των κακών της ιστορίας, όχι φαρισαϊκά αγανακτώντας ενάντια στα στραβά της κοινωνίας περιμένοντας να αλλάξουν μαγικά μόνα τους σ’ ένα μεταφυσικό ιστορικό χωρόχρονο…
Σίγουρα ανάμεσα μας υπάρχουν πρόσωπα που ξέρουν πως είτε με την συμμετοχή, είτε με την αποχή, είτε με τις φωνές, είτε με τη φασαρία ,ή τη σιωπή, όλοι είμαστε συνένοχοι σ’ αυτό που τα τελευταία χρόνια μας έφερε εδώ. Όχι απλά στο χείλος της οικονομικής καταστροφής ,αλλά στο χείλος της απραξίας και της αδράνειας, στην πλήρη σχεδόν απουσία δημιουργίας και παραγωγής και ζωής. Όλοι φταίμε που γίναμε ένας λαός στείρος, ένας λαός που απλά αυνανίζεται και σχεδόν δεν παράγει τίποτα. Ένας λαός που άλλοτε έπιανε την πέτρα κι έφτιαχνε Παρθενώνα και Αγιά Σοφιά και τα γεφύρια της Άρτας και τα ξωκλήσια της Τουρκοκρατίας και που στόλιζε και τα κουτάλια του ακόμη για να τρώει το φτωχό του φαί αρχοντικά, έντεχνα.. Ένας λαός που έστησε τραγωδίες για να υμνήσει τα όρια του ανθρώπου και το χρώμα της ύβρης να αναδείξει. Ένας λαός που τραγούδησε ρεμπέτικα τον καημό του και τη φτώχεια του και με ένα καραγκιόζη καθρέφτη βρήκε το κουράγιο να διακωμωδήσει τον εαυτό του. Ένας λαός που κάποτε έπιανε χώμα και ελευθέρωνε πνεύμα που ήξερε να φτιάχνει δομές, που γνώριζε να οργανώνει το χάος, να παράγει ρυθμό να βάζει της θάλασσας τον παλμό στα έργα των χειρών του, και να στήνει τη δημοκρατία, τη μέγιστη τέχνη της συν-ύπαρξης των ελεύθερων πολιτών.
Υπάρχει όμως και ο άλλος λαός.. που δεν συμφωνεί με τη σαλότητα τη δική μας με τη λοξή ματιά μας, με την ασύμμετρη απειλή του μη ορθολογικού μας λόγου… Αυτό το λαό παρακαλούμε να μας επιτρέψει να υπάρξουμε απλά και να μπορούμε χωρίς τύψεις και ντροπή να θρηνούμε νεκρούς που δεν θεωρούμε παράπλευρες απώλειες, και να σιωπούμε και να κάνουμε όλα όσα υπόγεια άλλα μάταια και μικρά ζυμώνουν τη ζωή και την κοινωνία και την καθολικότητα της ζωής ολονών μας…Ας επιτραπεί και στα αρνία να δώσουν μαλλί και κρέας για να χορτάσει ο βύθιος δράκων της απύθμενης και ίσως τυφλής Ιστορίας τη άλογη πείνα του για αίμα αθώων και για χρώματα άδολα ονείρων ερωτικών…
Γ. Κόρδης, Αγιογράφος, Επίκουρος καθηγητής στην εικονογραφία, στην Θεολογική σχολή Αθηνών, 5-5-2010
Αγιογραφίες Γ. Κόρδης