Ένα σκαρί που ταξιδεύει χρόνια
-χιλιάδες δύο-
αντέχει εμάς
και τις ζωές μας ακόμα.
Άλλος ανέβηκε απ’ τα μικράτα του
κι άλλον τον έβγαλαν
μεσοστρατίς
δρόμοι ουδόλως ασφαλείς.
Έτερος, χωρίς να ξέρει το γιατί
πρότερο βίο, αστοχίες κι ένα πουλί καναρινί
τα βαλε σε τούτο το σκαρί˙
σε νέα πλάτη ανοίχτηκε
στο δάκρυ του βαφτίστηκε
και μια ζωή, άλλη, θέλησε να ζήσει.
Έτερος, ανέβηκε με μια πληγή,
ταξιδιώτης μόνος στη γωνία
που αφουγκράζεται των συνεπιβατών
τη γλυκιά κοινωνία…
…τ’ αστεία τους που καμουφλάρουν
την αγάπη,
τις σιωπές που γεμίζει η αγάπη,
τα βλέμματα που υγραίνονται
απ’ την αγάπη,
θέλει κι αυτός ν’αξιωθεί.
Και μες στα πρόσωπα
-εκ του συστάδην-
αφήνει της μοναξιάς του
την αυτάρκεια την ψευδή
κι ανακαλύπτει της πληθύος την ισχύ,
την ιαματική.
Έτερος, του πένθους κουβαλάει το σταυρό,
χρόνος κι απώλεια ένα κενό, μα …
… καθώς ανοίχτηκε στου πλησίον του τα πλάτια,
βλέπει τη φθορά με άλλα μάτια.
Έτερος, σε τούτο το σκαρί
του σαρκίου κουβαλάει την πληγή,
ασθενεί το σώμα και παρασύρει την ψυχή
μα τώρα έμαθε και να δοξολογεί.
(το φορτίο είν’ εκεί αλλά…
… η αγάπη έχει άνωση)
Και ω! του παραδόξου θαύματος,
τέτοια βάρη ανάλαφρο να κάνουν το καράβι
σε πείσμα του καιρού και του ανέμου
σ’ ένα ταξίδι δίχως τέλος,
όπου ο «έτερος» γίνεται ε τ α ί ρ ο ς,
και κάτι περισσότερο,
α δ ε λ φ ό ς.
Ε . Ζ.