Πολλοί μεν οι χριστιανοί, ολίγοι δε οι αληθινοί. Ο χριστιανός, που ως όνομα χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στην Αντιόχεια από ανθρώπους που ένιωθαν την ύπαρξή τους να φλέγεται από τη ζέση της πίστης τους προς τον Ιησού Χριστό, κατήντησε συν τω χρόνω - και ιδίως στους χρόνους μας - μια Ανωνύμου Εταιρείας ιδιότητα. Περιφέρεται με στόμφο σε συζητήσεις, τίτλους, εκκλησίες και η κατοχή του ονόματος χριστιανός δε σηκώνει καμία αμφισβήτηση από κανέναν (ειδάλλως τα πρόσωπα κοκκινίζουν από οργή και τα στόματα ανοίγουν με ορμή εκτοξεύοντας προσβολές και ύβρεις). Οι περισσότεροι μάλιστα διεκδικούν επίμονα την καταγραφή τους στους καταλόγους των ήδη σεσωσμένων. Διατείνονται πως είναι έτοιμοι να θυσιάσουν τα πάντα για χάρη της πίστης τους αλλά με την πρώτη ευκαιρία την αρνούνται «πριν αλέκτωρ λαλήσει τρίς» ως άλλοι Πέτροι, δίχως την παραμικρή όμως διάθεση να κλάψουν «πικρώς». Οπωσδήποτε θα τολμήσουν να κόψουν τα αυτιά αυτών που καταφέρονται εναντίον του Θεού μας, όχι όμως και τα δικά τους, που κωφεύουν στις νουθεσίες των ιερέων και των πνευματικών πατέρων. Η μελέτη της Αγίας Γραφής είναι μάλλον περιττή και αφορά τους ανίδεους (σίγουρα όχι αυτούς, αφού ακολουθούν την καθεστηκυία τάξη του παρελθόντος, υιοθετώντας βέβαια ταυτόχρονα προλήψεις και δεισιδαιμονίες ουκ ολίγες). Δίνουν το παρόν σε ομιλίες, αντιαιρετικά σεμινάρια, αγρυπνίες και άλλες ακολουθίες αλλά η υπερηφάνεια, που είχαν κατά την είσοδό τους, παραμένει και κατά την έξοδό τους. Νεύουν καταφατικά το κεφάλι τους σε κάθε κήρυγμα αλλά το νεύουν αρνητικά σε κάθε άνοιγμα αγαπητικό προς τον συνάνθρωπο.
Η αντίφαση αυτή, που παρουσιάζεται στη συμπεριφορά πολλών, σίγουρα δεν είναι εσκεμμένη. Είναι άνθρωποι απλοί, που χωρίς συνειδητή υστεροβουλία, συμμετέχουν στη λατρευτική ζωή, είναι τυπικοί στις θρησκευτικές τους υποχρεώσεις, ευαισθητοποιούνται μπρος στην ανθρώπινη δυστυχία και νιώθουν πως πορεύονται θεάρεστο δρόμο. Ο καθρέπτης της ψυχής τους δεν τους δείχνει υποκριτές.
Τότε τί φταίει που τόσο απέχουν από τη γνήσια βίωση της αγάπης, τη βαθύτερη κατανόηση του αποστολικού κηρύγματος, τη μεταμόρφωσή τους σε αληθινούς υιούς του Θεού; Πιθανόν κάπου να έχει ραγίσει αυτός ο καθρέπτης και αδυνατούν να δουν τη ζωή τους καθ’ ολοκληρίαν. Ίσως από την οκνηρία των χρόνων να έχει θαμπώσει και τους επιστρέφει το είδωλό τους θολό. Ενδεχομένως να είναι παραμορφωτικός και δείχνει την καρδιά τους μεγαλύτερη απ’ όσο είναι. Ή πάλι, στη χειρότερη περίπτωση, να είναι γυρισμένος ανάποδα προ πολλού και αντί για καθρέπτης να είναι ένα αδιαπέραστο μουντό τείχος.
Πολλά τα πιθανά αίτια του προβλήματος, βέβαιη ωστόσο η πραγματικότητά του. Είναι ανάγκη λοιπόν ο καθένας με ειλικρίνεια –και εφόσον το επιθυμεί– να αναλογιστεί για την εικόνα της ψυχής του και να θυμάται πως η κοπή ενός καινούριου καθρέπτη δεν είναι ακριβή, τουλάχιστον όχι όσο μονάκριβη είναι η αυτογνωσία.
Δέσποινα Κόλλια