Αρχή Φθινοπώρου, νέα Εκκλησιαστική χρονιά. Αργοπορήσαμε να γράψουμε, όχι γιατί δεν είχαμε τι να πούμε, αλλά γιατί προτιμήσαμε την σιωπή. Εν τω μεταξύ, η κοινωνία παραπαίει, ανάμεσα σε αναποφάσιστους πολιτικούς που επαναλαμβάνουν τον εαυτό τους λες και δεν άλλαξε μια μέρα από το '80, σε ακραίους διαφόρων χρωμάτων που βρίσκονται εκτός πραγματικότητας και σε αγανακτισμένους που τυφλά διαμαρτύρονται χωρίς να αναλαμβάνουν τις δικές τους ευθύνες.
Ο λαϊκισμός έχει καταλάβει την σκέψη των περισσοτέρων νεοελλήνων που εδώ και χρόνια αποθέωναν τον Λάκη, τον Μάκη και διάφορους άλλους καλοπληρωμένους τηλε-ήρωες. Η τηλεόραση βομβαρδίζει καθημερινά τους πολίτες με οικονομικά «πολεμικά» ανακοινωθέντα, ανεβάζοντας την αγωνία τους κατακόρυφα κι εκείνοι με την σειρά τους μπροστά στον φόβο της απώλειας της καταναλωτικής τους ταυτότητας, υποφέρουν, αγανακτούν, θλίβονται.
Στην παιδεία μία από τα ίδια. Οι φοιτητές–η υποτιθέμενη ελπίδα κάθε γενιάς-δεν απέχουν απ’ όλη αυτή την παράνοια. Ετοιμάζουν άλλον ένα «ξεσηκωμό», για να διατηρήσουν την κομματοκρατία και την αναξιοκρατία στα ΑΕΙ, καθώς και την παράνοια του ασύλου (ασύλου αναρχικών και μικρεμπόρων). Από την άλλη πλευρά, εδώ και δεκαετίες καμία κυβέρνηση δεν πρότεινε κάτι που να αφορά την παιδεία ως πνευματική καλλιέργεια. Όλες οι μεταρρυθμίσεις στον ίδιο παρονομαστή των πελατειακών σχέσεων: περισσότεροι εισακτέοι, ακόμα και κάτω από την βάση, περισσότερα εκπαιδευτικά ιδρύματα, λιγότερη πραγματική μόρφωση.
Η εγκληματικότητα αυξάνεται ραγδαία, οι νόμοι δεν τηρούνται, το μεταναστευτικό πρόβλημα παραμένει άλυτο ανάμεσα σε ρατσιστικές και αντιρατσιστικές κορώνες.
Οι περισσότεροι συμπατριώτες μας έχουν πάψει να ελπίζουν. Δεν πιστεύουν πουθενά, δεν έχουν νόημα ζωής, δεν περιμένουν τίποτα από κανέναν. Υποψιάζονται τους πάντες σαν πουλημένους, διεφθαρμένους, όλους εκτός από τον εαυτό τους, άντε και κανα δυο φίλους.
Στον Εκκλησιαστικό χώρο, η πόλωση καλά κρατεί. Ακραίες φωνές καταδικάζουν ο ένας τον άλλο σαν αιρετικούς, ακολουθώντας την γενικότερη λογική του κόσμου τούτου: Κανείς δεν ακούει κανέναν, διάλογος δεν γίνεται. Κι από την άλλη, η αρχέτυπη θρησκευτικότητα της συναλλαγής με τον Θεό, δεισιδαιμονία, τυπολατρεία, νομικισμός.
Κι όμως, μέσα σε αυτό το ζοφερό τοπίο, η Χάρις του Θεού εξακολουθεί διαρκώς να ενεργεί στην ψυχή κάθε ανθρώπου που αναγνωρίζει τα λάθη του, αναλογίζεται τις ευθύνες του, ομολογεί τις αστοχίες του και παρακαλεί να του δωρίσει ο Θεός μετάνοια.
Υπερπερισσεύει η Χάρις σε όποιον συν Θεώ ξεφεύγει από την απελπισία του κόσμου τούτου, σε όποιον πασχίζει να ακολουθήσει τά βήματα του γλυκύτατου Χριστού, του Θεού της Αγάπης. Με αυτή την ελπίδα, να ευχηθούμε καλή Εκκλησιαστική χρονιά, κι ας ευχαριστούμε τον Κύριο διαρκώς για τα δώρα του, τις ευεργεσίες του και την ομορφιά του κόσμου αυτού…