ΠΡΟΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ...

 

Για­τί κο­πιά­ζεις για τον κό­σμο;

Ε­γώ εί­μαι πα­τέ­ρας, ε­γώ α­δελ­φός, ε­γώ νυμ­φί­ος, ε­γώ οι­κί­α, ε­γώ τρο­φή, ε­γώ έν­δυ­μα, ε­γώ ρί­ζα, ε­γώ θε­μέ­λιο, κά­θε τι που θέ­λεις ε­γώ· να μην έ­χεις α­νάγ­κη α­πό τί­πο­τε.

Ε­γώ και θα σε υ­πη­ρε­τή­σω· γιατί ήλ­θα να υ­πη­ρε­τή­σω, ό­χι να υ­πη­ρε­τη­θώ.

Ε­γώ εί­μαι και φί­λος, και μέ­λος του σώ­μα­τος και κε­φα­λή και α­δελ­φός, και α­δελ­φή και μη­τέ­ρα, ό­λα ε­γώ· αρ­κεί να δι­ά­κει­σαι φι­λι­κά προ ε­μένα.

Ε­γώ έ­γι­να φτω­χός για σένα· έ­γι­να και ε­παί­της για σένα· α­νέ­βη­κα ε­πά­νω στον Σταυ­ρό για σένα· ­εντα­φιάστηκα για σένα· στον ου­ρα­νό πά­νω για σένα πα­ρα­κα­λώ τον Πα­τέ­ρα· κά­τω στην γη στά­λθηκα α­πό τον Πα­τέ­ρα ως με­σο­λα­βη­τής για σένα.

Ό­λα για μὲνα εί­σαι συ· και α­δελ­φός και συγ­κλη­ρο­νό­μος και φί­λος και μέ­λος του σώ­μα­τος. Τι πε­ρισ­σό­τε­ρο θέ­λεις;

Για­τί α­πο­στρέ­φε­σαι αυ­τόν που σε α­γα­πά;

Για­τί κο­πιά­ζεις για τον κό­σμο;

Για­τί αν­τλείς νε­ρό με τρυ­πη­μέ­νο πι­θά­ρι;

Γιατί αυ­τό ση­μαί­νει να κα­τα­πο­νή­σαι στην ζω­ήν αυ­τή.

Για­τί υποδαυλίζεις την φω­τιά;

Για­τί πυγ­μα­χείς εις τον α­έ­ρα;

Για­τί τρέ­χεις ά­δι­κα;

Κά­θε τέ­χνη δεν έ­χει και έ­να σκο­πό;

Στον κα­θέ­να εί­ναι ο­πωσ­δή­πο­τε φα­νε­ρό.

Δεί­ξε μου και συ τον σκο­πό της σπου­δής στην ζω­ή.

 Αγ. Ιωάννης Χρυσόστομος