Η μετάνοια είναι ο ακρογωνιαίος λίθος
της πνευματικής ζωής. Η αναγνώρισης της αμαρτωλότητός μας, ο πόνος επειδή πικράναμε
τον Θεό, η απόφαση για μια αλλαγή και η καταφυγή στην εξομολόγηση αποτελούν την
απαρχή της σωτηρίας μας.
Ο Τίμιος Πρόδρομος και ο ίδιος ο Κύριος
άρχισαν την διδασκαλία τους καλώντας σε μετάνοια. Κανείς δεν μπορεί να σωθεί, αν
δεν μετανοήσει. Ενώ μόνο με την μετάνοια ένας μεγάλος ληστής λήστεψε ακόμη και τον
παράδεισο.
Είναι λοιπόν δαιμονική πλάνη να παραμελούν οι χριστιανοί την μετάνοια
και την εξομολόγηση. Βέβαια δεν αναφερόμαστε στην περίπτωση των πωρωμένων πού ισχυρίζονται
ότι δεν έκαναν τίποτε το αμαρτωλό, ή εκείνων πού αυτοσχεδιάζουν τρόπους εξομολογήσεως,
επειδή δεν θέλουν να ταπεινωθούν και να σκύψουν στο πετραχήλι του Πνευματικού, όπως
ή θεόπνευστη εκκλησιαστική τάξις ορίζει. Αναφερόμαστε κυρίως στην περίπτωση πολλών
χριστιανών, πού αρκούνται σε άλλα θρησκευτικά καθήκοντα ή σε μια συμμετοχή στο Ιεραποστολικό
έργο ή σε νεφελώδεις συζητήσεις με πνευματικούς Γέροντες, χωρίς καμμιά διάθεση να
«φυλάξουν οδούς σκληρός». Έτσι πιστεύουν ότι κατακτούν κορυφές, ενώ πλανώνται σε
θανατηφόρα τέλματα αμετανοησίας, αναισθησίας και ναρκισσισμού.
Η αδιαφορία
μας για μια αποφασιστική μετάνοια αποδεικνύεται ολοφάνερα από την ενασχόληση με
την ζωή και τα σφάλματα των άλλων.
Είθε τα πολλά παραδείγματα μετανοίας γύρω
μας, να μας ανανεώσουν τον ζήλο για μια πραγματική μετάνοια. Είθε να μας βοηθήσουν
στο να επισημαίνουμε και να εξομολογούμεθα χωρίς καμμιά επιφύλαξη ή συγκάλυψη ή
δικαιολογία όλες τις μυστικές αρρώστιες, τις πληγές και τα πάθη πού λυμαίνονται
την ψυχή μας, για την καθαρότητα της οποίας έχυσε το αίμα του ο Κύριος.
