Η Εκ­κλη­σί­α δεν λει­τουρ­γεί με κο­σμι­κούς θε­σμούς

Αρ­χι­μαν­δρί­της Βα­σί­λει­ος Γον­τι­κά­κης

προηγούμενος Ι. Μ. Ιβήρων

Η Εκ­κλη­σί­α υ­πάρ­χει ως δια­ρκής θε­ο­φά­νεια. Ε­άν «ο ε­ω­ρα­κώς τον Υι­όν ε­ώ­ρα­κε τον Πα­τέ­ρα» και ο ε­ω­ρα­κώς τον θε­σμόν της Εκ­κλη­σί­ας ε­ώ­ρα­κε τον α­ο­ρά­τως μεθ  ἡ­μῶν όν­τα Θε­άν­θρω­πον Κύ­ριον και το Ά­γιον Πνεύ­μα.

         Δεν υ­πάρ­χει με άλ­λο τρό­πο η Εκ­κλη­σί­α και με άλ­λο τρό­πο δι­δά­σκει η θε­ο­λο­γεί. Ο τρι­α­δι­κός τρό­πος υ­πάρ­ξε­ως συ­νι­στά το μυ­στή­ριο της Εκ­κλη­σί­ας και α­πο­τε­λεί το σα­φές κή­ρυγ­μα, που πεί­θει τον άν­θρω­πο ό­τι ο Θε­ός Πα­τήρ α­γα­πά τον κό­σμο κα­θώς η­γά­πη­σε και α­γα­πά τον Υι­όν.

Και αυ­τή η αί­σθη­ση της θε­ϊ­κής α­γά­πης, που πα­ρέ­χει ε­λευ­θε­ρί­α, α­πο­τε­λεί το α­πα­ραί­τη­το και φυ­σι­ο­λο­γι­κό κλί­μα μέ­σα στο ο­ποί­ο μπο­ρεί να α­να­πτυ­χθεί ο άν­θρω­πος.

Με αυ­τό τον τρό­πο πι­στεύ­ει ο άν­θρω­πος, έ­χει εμ­πι­στο­σύ­νη στον Θε­ό, για­τί ζει το γε­γο­νός ό­τι εί­ναι έ­να σώ­μα και έ­να πνεύ­μα με τον Θε­άν­θρω­πο. Έ­χει ορ­γα­νι­κή σχέ­ση μα­ζί Του, ό­πως το κλή­μα με την άμ­πε­λο.

Αν με κο­σμι­κό τρό­πο δι­ορ­γα­νώ­νο­με τους εκ­κλη­σι­α­στι­κούς θε­σμούς και με πνευ­μα­τι­κό, νο­μί­ζο­με, τρό­πο κη­ρύτ­το­με το Ευ­αγ­γέ­λιο, αυ­τό ση­μαί­νει ό­τι και τα δυ­ό (θε­σμός και χά­ρι­σμα) πά­σχουν και εί­ναι αμ­φι­βό­λου γνη­σι­ό­τη­τος...

Όλο το κείμενο εδώ