φωτο:pc
Από τον Μιχάλη Ψαρά
Τα πάντα στον κόσμο έχουν την ψυχή
τους, το πνεύμα που τα διαποτίζει, από τον κόκκο της άμμου, μέχρι τη βαθύτερη
επιστημονική σπουδή. Και ο άνθρωπος, δέχεται και βιώνει την αποκάλυψη των
θαυμάτων που τον περιβάλλουν, γιατί η δική του ψυχή μπορεί να διακρίνει παντού,
τον δάχτυλο του Θεού.
Στα βάθη της καρδιάς μας τότε,
ενεργεί η πιο πολύτιμη λειτουργία της ζωής. Είναι αυτή που μετατρέπει την
ομορφιά σε μελωδία, τον λόγο σε ποίηση, τη θλίψη σε ελπίδα, την ανάσα σε
δοξολογία. Η ευλογημένη αχτίδα φωτός, που προσδίνει σε κάθε τι το γήινο και
βιολογικό, νόημα, ουσία και αξία.
Όλα τα άψυχα αποκτούν υπόσταση, η
νεκρή φύση ζωή και οι ιδέες, αλήθεια. Η τύχη αποκτά πρόσωπο, η μοίρα κατεύθυνση
και ο θάνατος προοπτική. Η αδράνεια και η στασιμότητα αλλάζουν σε κίνηση και
ενέργεια, ο πόνος μεταμορφώνεται σε χαρά και γιορτή.
Ο Έρωτας, στην υπέρτατη έκφρασή του,
σκλαβώνεται από την ωραιότητα της Ψυχής. Υπέροχοι στις συλλήψεις των μύθων τους
οι αρχαίοι Έλληνες, πριν από τον Χριστό, αλλά με θεία έμπνευση, προσέγγισαν με
εξαιρετική διαύγεια κάποιες αλήθειες.
Γιατί η συγκίνηση του έρωτα βρίσκεται
στον πυρήνα της κάθε γιορτής. Και κάθε γιορτή είναι ένας ύμνος στην ομορφιά της
αρετής και στην αρμονία, στην Αγάπη που μας αγκαλιάζει ανταποδοτικά την κάθε
στιγμή. Έτσι και όλη η ζωή αναπλάθεται την κάθε στιγμή, την κάθε μέρα, το ίδιο
κι ο εαυτός μας – τα κύτταρα και η ψυχή μας.
Στη διάρκεια του χρόνου, οι εναλλαγές
των εποχών που έχουν η κάθε μια το δικό της πρόσωπο και το δικό της άγγιγμα,
μας καλούν στη μεταστοιχείωση αυτή με τις γιορτές και τους ύμνους τους, τις
προσφορές και τα νοήματά τους.
Ακολουθούμε τον Χριστό στα βήματά Του
και φθάνουμε στον εαυτό μας. Στον αληθινό εαυτό, τον κατ’ εικόνα Θεού, και τον
αναβαθμίζουμε στην «ομοίωση».
Μέσα στον χειμώνα της καρδιάς μας, η
ευλογημένη περίοδος της Σαρακοστής, σαν μήνυμα αφύπνισης από την πνευματική
νάρκη που κυριαρχεί στη φύση, έρχεται να μας προετοιμάσει κατάλληλα για τη
Μεγάλη Συνάντηση.
Το Φως, η Ζωή και η Αλήθεια, δεν
προκύπτουν τυχαία στην πορεία μας.
Η συγχώρηση, η αλληλοπεριχώρηση, η
κοινωνία, είναι έννοιες που η συνείδησή μας θα ενεργοποιήσει το νόημά τους και
θα το μετατρέψει σε πράξη, σε ζωή. Είναι η ώρα που η Αγάπη από το βλέμμα του
Ιησού διαπερνά την καρδιά μας, ζωοποιεί την ψυχή κι εξαγνίζει το σώμα μας.
Είναι η ώρα που η Άνοιξη ανθίζει στις
καρδιές όλου του κόσμου την Ανάσταση. Η αγάπη τότε μεταλλάσσεται σε έρωτα. Ο
έρωτας εξαγιάζει την ψυχή στην απόλυτη διάσταση της συνάντησής τους, και η Φύση
στολίζεται λαμπρά στον συντονισμό της με τη χαρά της νίκης του Χριστού πάνω στον
θάνατο.
Ο άνθρωπος επανέρχεται στη Ζωή, η ύλη
αποκτά τη δυνατότητα της εξαΰλωσης, της συνέχειας της ύπαρξης της πέραν του
θανάτου, της ακολουθίας του πνεύματος στην κοινή ανάσταση. Οι εορτές είναι πια
θριαμβικές. Είμαστε οι ταπεινοί και εκστατικοί αποδέκτες του Ελέους και της
Χάριτος του Αγίου Πνεύματος.
Το Καλοκαίρι, οι εορτασμοί
μετατρέπονται σε πνευματική πανδαισία.
Οι Ύμνοι είναι πάντοτε ταυτόχρονα και
ευχαριστιακοί και δοξαστικοί. Δεν υπάρχει ευχαριστία που να μην εμπεριέχει
δοξολογία, ούτε αντίστοιχα δοξολογία που δεν εκφράζει και ευχαριστία. Όχι
απαραίτητα λεκτικά, μα εννοιολογικά.
Τα έντονα συναισθήματα που αποδίδουν
οι ύμνοι, ευλόγως πλημμυρίζουν την ψυχή και αλληλοκαλύπτονται.
Ωστόσο, ευχαριστούμε τον Θεό για όσα
μας παρέχει, για όσα δεχόμαστε από τα χέρια Του, την συγχώρηση, την αγάπη, την
κοινωνία… Τον δοξολογούμε όμως γι αὐτό που
ΕΙΝΑΙ. Όλα τα θαυμάσια Του, υπ-άρχουν, υφ-ίστανται. Εκείνος, είναι ο ΩΝ.
Στην ωριμότητα του Καλοκαιριού, ο
ήλιος και η θάλασσα, το αγέρι του βουνού, η σιωπή της ανατολής, τα τραγούδια
και οι μυρωδιές της φύσης, όλα ευλογημένα γύρω μας, ανταποκρίνονται στην
εσωτερική μας ανάταση, συναινούν στην πληθωρικότητα, την αναγκαιότητα έκφρασης
του δέους και της αυθόρμητης ομολογίας πίστεως, που διαστέλλονται και αναζητούν
πνευματική διέξοδο.
Τέτοια είναι η Καλοκαιρινή δοξολογία
– δοξολογία γεμάτη με ευχαριστίες, γιατί βιώνουμε την αλήθεια, πως ο Θεός ΕΙΝΑΙ
και μας καλεί ξανά κοντά Του, ΕΙΝΑΙ και μας περιμένει με ανοιχτή την πατρική
αγκαλιά, ΕΙΝΑΙ και μας δέχεται κοινωνούς της μεγάλης Του δόξας.
Όσο προχωρεί το καλοκαίρι, τόσο
επιτείνεται η αίσθηση της εσωτερικής, της πηγαίας δοξολογίας, που αναβλύζει από
την συγκίνηση του εορτασμού. Μυστική ετοιμασία για τον Δεκαπενταύγουστο, που είναι το κεντρικό γεγονός, η ψυχή του Καλοκαιριού.
Ο άνθρωπος, αναστημένος,
εξαγιασμένος, ευχαριστεί, δοξολογεί, όμως οφείλει κάτι ακόμα στον Θεό του.
«Απόστολοι εκ περάτων
συναθροισθέντες.. », οι πιστοποιημένοι αντιπρόσωποι της ανθρωπότητας, τιμούν
την Θεοτόκο στην Κοίμησή της και Την παραδίδουν στον Υιό Της.
Η Γη αποδίδει «την ωραιότητα της
παρθενίας και το υπέρλαμπρόν της αγνείας.. » της Παναγίας Μητέρας, στους
Ουρανούς.
Πληρότητα, χωρίς κορεσμό.
Απολυτότητα, χωρίς όρια. Κοινωνία, χωρίς ηθμούς.
Η Παναγία πάντοτε παρούσα κοντά μας,
σκέπη και αντίληψη, αλλά και Βασίλισσα των Αγγέλων…
Το Καλοκαίρι, μπορεί να στραφεί προς
τη δύση του.
Το δεύτερο δεκαπενθήμερο του
Αυγούστου –μετά το καλοκαιρινό κρεσέντο- έρχεται φορτισμένο με την αναγκαιότητα
μιας πλούσιας νυχτερινής σιωπηλής προσευχής. Το φεγγάρι του, είναι το πιο
φωτεινό, το πιο ώριμο όλου του χρόνου…
Η μέρα, ο χρόνος, η ζωή, διατηρούν
πάντα τις αντιστοιχίες τους. Οι κοσμικοί κύκλοι ολοκληρώνονται και κλείνουν.
Τώρα είναι η ώρα της αποτίμησης.
Αίσθηση περιστολής, συγκέντρωση,
αποδοχή, αφομοίωση και προσευχή.
Δεν είχαμε πρόσωπο συγκροτημένο κι
αποκτήσαμε καθαρότητα ψυχής.
Ήμασταν αδύναμοι, τυφλοί, παράλυτοι
κι ενωθήκαμε στο σώμα του Χριστού.
Ήμασταν απομονωμένοι και συνεορτάσαμε
την πανανθρώπινη κοινωνία στη σχέση μας με τον Θεό.
Όσοι για τον οποιοδήποτε λόγο δεν
συμμετείχαμε σε όλα αυτά και αφήσαμε αυτό το καλοκαίρι να περάσει απ’ τη ζωή
μας χωρίς νόημα, χωρίς γιορτή, χωρίς ψυχή, ας στραφούμε τώρα μπροστά.
Την 1η Σεπτεμβρίου αρχίζει το
καινούργιο εκκλησιαστικό έτος.
Μπορούμε να κάνουμε σήμερα, «αρχή
μετανοίας».
Μ. Σ. Ψαράς