Η ψυχή τα σεμνά της ρούχα
φορά
κι αφτιασίδωτη με το φυσικό της χρώμα
χαμογελά.
Περπατησιά μετρημένη ξεδιαλέγει δρόμους
πιο λεπτούς,
ξεδιαλέγει λόγους πιο
μεστούς.
Φορά τριβώνιο κατάψυχα,
τη συστολή κατάσαρκα.
Βυζαντινό μέλος απ’ της καρδιάς τα φύλλα
ανακρούεται,
κερί που δέεται η ύπαρξη φλογίζεται.
Και γίνεται του σώματος η ύλη
ταπεινό ολόφωτο καντήλι.
Ειρήνη Ζαμάνη