Η πολιτική στάση του Χριστιανού είναι η μετάνοιά του

Αγαπητοί αδελφοί,

  Κύριε, τί ἐπληθύνθησαν οἱ θλίβοντές με; πολλοὶ ἐπανίστανται ἐπ' ἐμέ·  πολλοὶ λέγουσι τῇ ψυχῇ μου· οὐκ ἔστι σωτηρία αὐτῷ ἐν τῷ Θεῷ αὐτοῦ. (διάψαλμα).  σὺ δέ, Κύριε, ἀντιλήπτωρ μου εἶ, δόξα μου καὶ ὑψῶν τὴν κεφαλήν μου.  φωνῇ μου πρὸς Κύριον ἐκέκραξα, καὶ ἐπήκουσέ μου ἐξ ὄρους ἁγίου αὐτοῦ. ἐγὼ δὲ ἐκοιμήθην καὶ ὕπνωσα· ἐξηγέρθην, ὅτι Κύριος ἀντιλήψεταί μου. 

Όποιος βίωσε τον φόβο του πνευματικού ή του σωματικού θανάτου και στράφηκε στον Χριστό, γνωρίζει ή του είναι πιο εύκολο να κατανοήσει) την σημασία του "άφησε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους και ακολούθησέ με". Η χάρις του Αγίου Πνεύματος διδάσκει την αλήθεια πίσω από την επιφάνεια των κοσμικών πραγμάτων. Η δίψα για την αλήθεια, η αξία της στιγμής, ο ευχαριστιακός τρόπος ως σχέση με τον Χριστό κι όχι ως ιδεολόγημα, η αμεριμνησία, η περιχώρηση ως έμπρακτος τρόπος της Θεϊκής αγάπης, η συγχώρηση όποιων μας έβλαψαν, η απόλυτη ανάληψη της ευθύνης για οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μας, αποτελεί τρόπο ύπαρξης με τον οποίο συμμετέχουμε στις ενέργειες του Ακτίστου- του Θεού - και ενωνόμαστε μαζί Του.

Συνεπώς, ούτε οι ιεροπραξίες, ούτε οι θεολογικές συζητήσεις, ούτε η φιλανθρωπία, ούτε βέβαια ο νόμος μάς ενώνουν με τον Θεό, παρά μόνο η Χάρις του όταν ζούμε και σκεφτόμαστε κατά τον τρόπο Του (τα παραπάνω συμπληρώνουν, μα δεν είναι το κέντρο της πίστης). Ακόμα και η Θεία Ευχαριστία, όταν δεν σημαίνει ανακεφαλαίωση ενός Αγιοπνευματικού τρόπου ζωής, χάνει το νόημά της, «αναξίως» μετέχουμε στο κοινό ποτηριο.

Αν κατανοήσουμε πως οτιδήποτε μας εμποδίζει να βιώσουμε την Χάρη, όχι μόνο μας ταράζει, αλλά μας αποπροσανατολίζει και μας οδηγεί στην σύγχιση, τότε προσπαθούμε να ζήσουμε ησυχαστικά, μακριά από την παραζάλη του κόσμου τούτου και να αγωνιστούμε, να κάνουμε πράξη αυτά που θα μας φέρνουν κοντά στον Θεό εφόσον βέβαια έχουμε φτάσει στην επίγνωση (δώρο κι αυτό του Θεού) πως μόνο αυτό έχει αξία.

Πρακτικά, όποιος έχοντας την δύναμη της Χάριτος ενισχύει τους συνανθρώπους του, τους παρηγορεί, τους δίνει ελπίδα και παράλληλα με νηφαλιότητα διεκδικεί ό,τι είναι εφικτό να δοθεί χωρίς να παρασύρεται από την οργή του για τις αδικίες ή τις ελλείψεις του συστήματος  (και βέβαια την αδυναμία των ανθρώπων),  πράττει το θέλημα του Θεού. Αντίθετα, αν αφεθούμε στην οργή, στο ρομαντικό ιδεολόγημα, στις ψευδαισθήσεις ότι μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, κινδυνεύουμε να γίνουμε αναποτελεσματικοί, μα πάνω απ'ολα να χάσουμε την Χάρη του Θεού, που μόνο σε ψυχή ειρηνική σκηνώνει, αφού η ενασχόληση με τα του κόσμου τούτου θολώνει το νου και μας αποπροσανατολίζει σε μία περί δικαίου σχετική αντίληψη, πολλές φορές μας φανατίζει ή τουλάχιστον μας κάνει εμπαθείς.
 

Η πολιτική στάση του Χριστιανού είναι η μετάνοιά του. "Άλλαξε εσύ και μαζί σου αλλάζουν χιλιάδες άλλοι". Για να έχουμε μετάνοια πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα νηφάλια και να βγαίνουμε έξω από την φασαρία της εποχής. Τότε δίνει η Χάρις την προφητική διάσταση της γενικής ιερωσύνης, να βλέπουμε (ο καθένας κατά την πρόοδό του) τα πράγματα στο βάθος τους. Όχι με την πολιτική διάσταση των πραγμάτων αλλά με την πνευματική. Όχι με την τρέχουσα περί δικαίου αντίληψη αλλά με την χάρη του Πνεύματος. Όχι με ότι μας χωρίζει από τους άλλους, αλλά ότι μας ενώνει και μας ειρηνεύει. «Τα οψώνια της αμαρτίας θάνατος, το δε χάρισμα του Θεού ζωή αιώνιος εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών».

Αν εξετάσουμε την ιστορία της Εκκλησίας θα δούμε πως οι Άγιοι και οι αγωνιζόμενοι Χριστιανοί δεν πήραν ποτέ μέρος σε επαναστάσεις (πλην των εθνικοαπελευθερωτικών όπου και πάλι οι πιο θερμοί δεν συμμετειχαν στην βία), αλλά μέσα στην αδικία και το κακό του κόσμου τούτου όπου ο Άρχων είναι ο Σατανάς - αυτό είναι δεδομένο - προσπαθούσαν να ζουν κατά Θεόν και να είναι ειρηνοποιοί κι όχι να παρασύρονται από την όποια (ακόμα και δικαιολογημένη) οργή της μάζας. Σε όλη την ιστορία του Χριστιανισμού, ακόμα και σε ομολογίες άλλες (Λατινική Αμερική, άνοδος του τρίτου Ράϊχ, κλπ), οι άνθρωποι που πραγματικά αναζητούν τον Χριστό έτσι φέρονται. Η ηθική της Καινής διαθήκης είναι η ηθική της απόλυτης προσωπικής ευθύνης, η ηθική που ορίζει ως τόπο συνάντησης του Θεού το πρόσωπο του άλλου, που επιτάσσει να γίνω ο πλησίον κάθε άγνωστου, οτιδήποτε κι αν πιστεύει, ακόμα κι αν είναι σε πλάνη, που με κάνει ακόμα και να θυσιαστώ γι αυτόν, όχι να μισήσω.

Ελεύθερος εν Χριστώ, είναι όποιος πασχίζει να αγαπά άνευ όρων και ορίων. Όσο περισσότερο συν Θεώ το επιτυγχάνουμε, τόσο ελεύθεροι γινόμαστε από τους περιορισμούς της φύσης μας (οργή, μίσος, συκοφαντία, κατάκριση, κακία, φιλαργυρία, φανατισμός, κάθε λογής εμπάθεια). Προϋπόθεση όμως είναι να φύγουμε εκτός της κοσμικής λογικής, όπως κυριαρχεί σε όλο το φάσμα του κοινωνικοπολιτικού βίου.Φτάνει πια η πολιτικολογία, η άνευ όρων παράδοση στις φωνές του κόσμου τούτου!

Ο Χριστιανός ζει σε αυτό τον κόσμο, αλλά πολιτέυεται αλλού! Εχθρός της αγάπης, έλεγε ένας σύγχρονος πνευματικός, δεν είναι το μίσος, αλλά ο εγωκεντρισμός. Κι αυτός ο εγωκεντρισμός μάς στερεί την δυνατότητα να δούμε τα πράγματα βαθύτερα αφού παρασυρόμαστε εύκολα από την περιρρέουσα ιδεολογία που είναι ο λαϊκισμός, που μας «χαϊδεύει» κατώτερα ένστικτα εμπαθή και βλέπουμε την ευθύνη μόνο στους άλλους, σπάνια σε μας τους ίδιους.

Πόσο εύκολα χάνουμε την ευχαριστία και πέφτουμε σε μεμψιμοιρία, που στην ουσία δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο πληγωμένος ναρκισσισμός μας! Έτσι χάνουμε την δοξολογία και μας πειράζει οτιδήποτε αντίθεο.

Στα χρόνια που έρχονται θα πειραστούμε αρκετά. Βέβαια, ο παρανομαστής με τους πειρασμούς των προηγούμενων δεκαετιών είναι ο ίδιος: Ας θυμηθούμε τους τρείς πειρασμούς του Χριστού στην έρημο. Η ύλη. Η εξουσία. Η ως δια μαγείας αλλαγή (το ανευ χαριτος θαύμα). Τότε ο καταναλωτισμός, τώρα ή ανέχεια. Τότε η εξουσία όποιου δώσει περισσότερο, τώρα η εξουσία του «σωτήρα». Και, βέβαια, η χωρίς αγωνία για την Αλήθεια και κόπο αλλαγή, προσωπική η συλλογική.

Όσοι όμως πιστεύουμε πως Σωτήρας είναι Ενας και πως μας έχει δώσει κλήση προσωπική, ας στραφούμε «εξ όλης ψυχής και διανοίας» σε Εκείνον για να ζήσουμε όπως έζησαν και οι άγιοι και οι δίκαιοι σε καιρούς δύσκολους την χαρά της Χάριτος, την ομορφιά της ευχαριστίας. Κι όλα αυτά να τα προσφέρουμε και στους άλλους. Αμήν.

Ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω...

π. Χριστόδουλος