Η τελειότητα της
αγάπης αναδεικνύει και αποδεικνύει την τελειότητα της θεολογίας, της τέχνης ως
γεγονότος δημιουργίας και ζωής και παράλληλης κατάργησης της φθοράς, του
θανάτου, της ανυπαρξίας και της έκπτωσης. Η θεολογία ως τρόπος ζωής,
νοούμενη ως τέχνη ζωής, φανερώνει την ανάγκη κοινωνίας, της παραδείσιας πρόγευσης
και με τον τρόπο αυτό αναζητά τη σωτηρία και αυτού ακόμη του διαβόλου. Αναζητά
εντός της διασπασμένης κοινωνίας τα αγωνιζόμενα πρόσωπα, πού βιάζονται καθημερινά
στην προσπάθεια αναζήτησης του καλλιτέχνη και των καλλιτεχνημάτων του. Και
τούτο συμβαίνει διότι η κατεσκοτισμένη από τα πάθη διάνοια του ανθρώπου αδυνατεί
να δει "την επέκεινα του νου φοράν", πού αποκαλύπτει το γενεσιουργό
και τεχνίτη των πάντων, τον φύσει Θεό. Αντίθετα οι συνετοί, οι όντως σοφοί,
ερμηνεύοντας την καλλονή των κτισμάτων ανατρέχουν προς τον δοτήρα του κάλλους
Θεό. Ακόμη και στην περίπτωση των υπόλοιπων δημιουργικών δραστηριοτήτων των
τεχνών ο συνετός θωρώντας το μεγαλείο του κτιστού καλλιτέχνη ανακαλύπτει και
συνάμα αποκαλύπτει τον αριστοτέχνη Θεό.
Χρυσόστομος Σταμούλης
Καθ. Θεολ. Α.Π.Θ.