Πόσο
μοιάζουμε!
Έχουμε
τα ίδια τρυφερά πέλματα
που τα
στεναχωρούν τα παπούτσια,
έχουμε
«μάτια που μισοκλείνουν στο λαμπύρισμα της μέρας».
Ακόμα,
χέρια που προτιμούν να κλείνουν σε αγκαλιά
κι
απαλά να δένονται
παρά να
συμπλέκονται.
Και το
ίδιο ψηλά το μέτωπό μας να κρατιέται
από του
δεσποτισμού την αθέλητη γονυκλισία
μα και
να χαμηλώνει
σαν από
σέβας και αγάπη καταδεκτική.
Κι η
ψυχή μας μεθά με ίδια κι
απαράλλακτα:
Γλυκοκουβεντιάζοντας
με ψυχές συγγενικές,
μαντεύοντας
της γνώσης τις ατέλειωτες στέπες
με το
μυαλό να μυρμηγκιάζει στην πρώτη σπίθα
κι
ακόμα, συναρμόζοντας τους φθόγγους ,
για να
πούμε «σ’ αγαπώ», «ευχαριστώ», «τι ωραίο!».
Και σαν
η ψυχή μας πλατύνει όμορφα σαλπάρει για τραγούδι, για χορό,
όμορφα
γέρνει στο διπλανό.
Θεέ
μου, γιατί ξεχάσαμε το πόσο μοιάζουμε,
πόσο
Σου μοιάζουμε…
Ειρήνη, Απρίλης 2016