«ΕΠΑΡΑΤΕ τούς ὀφθαλμούς ὑμῶν καί θεάσασθε τάς
χώρας ὅτι λευκαί εἰσί πρός θερισμόν ἤδη» (Ἰω. δ'
35).
Έτσι μιλά ο Σωτήρας στους μαθητές Του κοντά στο
φρέαρ του Ιακώβ.
Ο Ιησούς, φαίνεται, άρχισε την δημόσια δράση Του
κατά τα τέλη Φεβρουαρίου ή την αρχή του Μαρτίου. Οι
πρώτες πνοές της πρώιμης άνοιξης της Γαλιλαίας έρχονταν μαζί μ’ αυτή την άνοιξη των ψυχών, που
εξήγγελλε, που έφερνε ο Σωτήρας.
Υπάρχει κάτι σαν άνοιξη στο κατώφλι του Ευαγγελίου. Τα πρώτα
λόγια του Ιησού, οι πρώτες Του συναντήσεις, τα πρώτα Του καλέσματα
αναδίνουν μια εαρινή ελπίδα και μια χλωρή επιφάνεια. Οι Γαλιλαιϊκές
παραβολές μάς μιλούν για σπορά, για το σιτάρι που
ψηλώνει, για θερισμούς που λευκάζουν, για δέντρα που
μεγαλώνουν.
Αισθανόμαστε αυτή την ατμόσφαιρα; Ανοίγουμε την
ψυχή μας σ' αυτές τιςπνοές;
Άνοιξη και νιότη. Αιώνια νιότη του Ευαγγελίου. Ο τρόπος να μένουμε
πάντοτε νέοι, κι ας περνούν τα χρόνια, είναι να είμαστε ενωμένοι με τονΙησού. Κοντά
Του δεν χάνουμε ποτέ την χάρη της νιότης, το άρωμα
της άνοιξης.
Η νιότη είναι η ψυχική κατάσταση των πρώτων μαθητών.
Ενθουσιασμός νεανικών καρδιών που προσφέρονται. Αυτό δεν σημαίνει πώςπρέπει να μην ωριμάσουμε
και να μην φτάσουμε την φυσική ανάπτυξή μας.
Σημαίνει σφρίγος, δροσιά, παραμονή κοντά στις πηγές, συγχρονισμό με την άνοιξη
των πραγμάτων, ικανότητα για αφομοίωση και προσαρμογή, ενεργητικότητα: -πιο
άνετη και πιο έντονη.
Το Ευαγγέλιο,
μπορούμε να πούμε, ξεχειλίζει από νιάτα. Γιατί όποιον ο Θεός συγχωρεί και
γιατρεύει ξαναγίνεται νέος. «Ἀνακαινισθήσεται ὡς ἀετοῦ ἡνεότης
σου» (Ψλ. ργ', 5).
Lev Gillet