Το παιδί ζει στην εποχή που υφίσταται, ο φιλόσοφος ζει στην εποχή πού θα έρθει.
Κοκκίνισε το άνθος του λουλουδιού και με την ομορφιά του τράβηξε το βλέμμα και του παιδιού και του φιλοσόφου. Το παιδί κοιτά και χαίρεται για εκείνο πού βλέπει το μάτι του. Ο φιλόσοφος κοιτά με τις σκέψεις στην άλλη εποχή και στη θέση του ανθισμένου λουλουδιού με θλίψη παρατηρεί τον στεγνό σκελετό της, στον οποίο δεν βουίζουν μέλισσες, αλλά φθινοπωρινός θρήνος του άνεμου.
Τι μπορεί να διώξει το σύννεφο από το μέτωπο του φιλοσόφου; Τί άλλο εάν όχι η παράταση της σκέψης μέχρι το τέλος· πίσω απ' όλες τις γνωστές μας εποχές μακριά, στην εποχή της αιώνιας άνοιξης;
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς