Του ασώτου ο δρόμος
το πικρό σου βίωμα
μία αέναη της καρδιάς επιστροφή...
Μια ανάμνηση χαμένης οικειότητας
κάποιας πατρίδας
που σε ζέστανε στον κόρφο της
το χάδι στα μαλλιά σου
όταν ήσουνα παιδί
κάποιας καρδιάς ο χτύπος
που πάντα όταν αργούσες
σε περίμενε
καρτερικά αγναντεύοντας
το δρόμο
πριν απ την κρίσιμη στροφή.
Όταν ο κόσμος ήταν τέλεια μονοσήμαντος
πλασμένος από άδολη αγάπη
εγγεγραμμένος ανεξίτηλα
μες στου μυαλού
τα πιο ακραία πλάτη
και στης ψυχής σου
την πιο βαθιά σχισμή.
Για να μπορείς να επιστρέφεις πάντοτε
όταν η ζωή σου κείτεται
σε ερείπια
όταν η ελπίδα που σε στήριξε
έγινε άνεμος
κι οι πόθοι σου σπαράγματα αρπαγής...
Και μέσα από την ήττα, τον πόνο
και τον όλεθρο
να γίνει ετούτη
η μακρινή ανάμνηση
μία σωτήρια νησίδα μετανοίας
για να γυρίσεις ναυαγός
και τραγικό ναυάγιο
στη θαλπωρή
της πατρικής σου γης...