T­ι κρα­τά­ω α­πό το πα­ρελ­θόν και τι πε­τά­ω...

την


Νί­κος Πορ­το­κά­λο­γλου

Σκέ­ψεις με α­φορ­μή το τε­λευ­ταί­ο βι­βλί­ο του Στά­θη Ν. Κα­λύ­βα




... Στην αρ­χή της κρί­σης η κρυ­φή μου ελ­πί­δα ή­ταν πως αυ­τή η α­νώ­μα­λη προ­σγεί­ω­ση στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα θα μας ο­δη­γού­σε διά της βί­ας σε μια ε­νη­λι­κί­ω­ση. Μια σκλη­ρή μα­τιά στον κα­θρέ­φτη, μια με­τά­νοι­α, μια αλ­λα­γή πλεύ­σης. Έ­να restart. Για να συμ­βούν ό­λα αυ­τά ό­μως υ­πάρ­χει μια α­πλή και δύ­σκο­λη προ­ϋ­πό­θε­ση: να ψά­ξεις και να πα­ρα­δε­χτείς τα λά­θη σου.

 Προ­σω­πι­κά έ­χω πε­ρά­σει δύ­ο με­γά­λες κρί­σεις στη ζω­ή μου, μί­α λί­γο με­τά τα τριά­ντα και μί­α γύ­ρω στα πε­νήν­τα. Και στις δύ­ο πε­ρι­πτώ­σεις προ­σπά­θη­σα να πεί­σω τον ε­αυ­τό μου πως έ­φται­γαν η κοι­νω­νί­α, οι δι­σκο­γρα­φι­κές ε­ται­ρεί­ες, οι γυ­ναί­κες, οι φί­λοι ή το ά­σχε­το κοι­νό που δεν κα­τα­λα­βαί­νει τα με­γα­λο­φυ­ές μου έρ­γο, αλ­λά δεν τα κα­τά­φε­ρα. Κι έ­τσι α­ναγ­κά­στη­κα με βα­ριά καρ­διά να ρί­ξω την ευ­θύ­νη σε μέ­να. Να ζη­τή­σω βο­ή­θεια και να ψά­ξω τα λά­θη μου. Να βρω τι πή­γε στρα­βά και να α­πο­φα­σί­σω τι κρα­τά­ω α­πό το πα­ρελ­θόν και τι πε­τά­ω. Να ξα­να­δώ δη­λα­δή ποι­ος εί­μαι, πού εί­μαι και που πά­ω...