ΔΙΧΑΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ...

π. Χριστοδούλου Μπίθα

 Ομιλία  σε εκδήλωση του περιοδικού Ψυχής Δρόμοι

          Μοιά­ζει πα­ρά­δο­ξο να πού­με λό­γο πε­ρί ε­νό­τη­τος σε έ­να πτω­τι­κό κό­σμο βα­θιά δι­χα­σμέ­νο, σε μια οι­κου­μέ­νη που πα­ρ’ ό­τι εί­ναι πλα­σμέ­νη πα­νέ­μορ­φα α­πό τον δη­μι­ουρ­γό Της, σπα­ρά­ζε­ται α­πό φρι­κτούς πο­λέ­μους κι εμ­φύ­λι­ες δι­α­μά­χες, ό­που η α­δυ­να­μί­α των αν­θρώ­πων να συ­νεν­νο­η­θούν δη­μι­ουρ­γεί ε­φι­αλ­τι­κή κοι­νω­νι­κή α­νι­σό­τη­τα, φτώ­χια και πεί­να, και κα­τα­στρέ­φει το οι­κο­σύ­στη­μα.

 Φαί­νε­ται πα­ρά­ξε­νο να α­να­φερ­θού­με στην χα­ρά της ε­πι­κοι­νω­νί­ας σε μια πα­τρί­δα δι­χα­σμέ­νη, που μοιά­ζει σαν ό­λοι να μι­λούν πα­ράλ­λη­λα κι «­­ο κα­θέ­νας χω­ρι­στά να ο­νει­ρεύ­ε­ται, δί­χως να α­κού­ει τον βρα­χνά των άλ­λων», κα­θώς λέ­ει ο ποι­η­τής. Κι α­κό­μα, λύ­πη μάς δι­α­κα­τέ­χει ό­ταν προ­φέ­ρου­με το «α­γα­πή­σω­μεν αλ­λή­λους, ί­να εν ο­μο­νοί­α ο­μο­λο­γή­σω­μεν», σε έ­να δι­η­ρη­μέ­νο Χρι­στι­α­νι­κό κό­σμο ό­που τον Θε­ό τον βλέ­πει ο κα­θείς δι­α­φο­ρε­τι­κά, κι ό­ταν μά­λι­στα μέ­σα στην Ορ­θό­δο­ξη εκ­κλη­σί­α μας πολλοί από εμάς δεν μπο­ρού­με να συ­νο­μι­λή­σου­με καρδιακά.

          Ευ­χα­ρι­στών­τας για την πρό­σκλη­ση, ε­πι­τρέψ­τε μου να μι­λή­σω προ­σω­πι­κά και καρ­δια­κά, εκ­φρά­ζον­τας την α­γω­νί­α μου και τις σκέ­ψεις μου για την ε­νό­τη­τα στην Εκ­κλη­σί­α...

ΟΛΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΔΩ, ΣΤΟ ΑΡΧΑΓΓΕΛΩΝ ΚΕΙΜΕΝΑ