Ὁ Θεός γίνεται γιά ὅλους ἐμᾶς πατέρας στό πρόσωπο τοῦ Υἱοῦ Του, ὄχι γιατί ἐξαποστέλλει
τίς εὐεργεσίες Του ἀπό χώρα μακρυνή, οὔτε γιατί βεβαιώνει πώς νοιάζεται καί ἐνδιαφέρεται,
ἀλλά γιατί ἐπιτέλους συνοδοιπορεῖ. Γιατί ζεῖ ἀνάμεσά μας, ἀναδέχεται τά βάρη, ἐπωμίζεται
τήν εὐθύνη, γονατίζει καί ταπεινώνεται, ἀκουμπᾶ τίς ἀβάσταχτες θλίψεις, πέφτει
στό κενό τοῦ θανάτου, συντροφεύει ἀμετανόητα, ἀποτραβιέται ἀρχοντικά. Γίνεται
πατέρας, ὄχι ἐξαιτίας τῆς παντοδυναμίας Του νά φέρνει «τούς πάντας ἐκ τοῦ μή ὅντος
εἰς τό εἶναι», ἀλλ’ ἐξαιτίας τῆς ἀδυναμίας Του, νά ὑποφέρει τά πάντα ἐκ πάντων.
Ἡ Ἀνάληψη τώρα τοῦ Χριστοῦ στούς οὐρανούς δημιουργεῖ ἕνα τεράστιο κενό. Μᾶς
«καταδικάζει σέ πείνα θερμῆς ἀγκαλιᾶς κι ἀληθινῶν δακρύων». Οἱ ἀπόστολοι
κι ὅλοι οἱ μαθητές καί μαθήτριές Του Τόν ἄκουσαν, Τόν εἶδαν, Τόν ψηλάφισαν. Ἐμεῖς
ὅμως πῶς εἶναι δυνατόν νά σχετιστοῦμε καί ν’ ἀγαπήσουμε κάποιον πού δέν
βλέπουμε, νά μιλᾶμε καί νά γονατίζουμε ἐνώπιον κάποιου πού οἱ σωματικές μας αἰσθήσεις
κηρύσσουν ἀπόντα; «Δέν εἶσαι ὁ μόνος πού θλίβεσαι ἐπειδή δέν ἀντίκρισες τόν
Χριστό» μᾶς καθησυχάζει ὁ ἅγ.Ἰω.Χρυσόστομος, δείχνοντας νά μᾶς νοιώθει. «Πόσοι
τώρα λένε, θά ἤθελα νά δῶ τήν μορφή Του, τό παρουσιαστικό Του, τά ροῦχα Του, τά
ὑποδήματά Του! Κι ὅμως, νά πού Τόν βλέπεις, ὄχι νά Τόν κρατᾶ γυναῖκα ἀλλ’ ἱερέας
νά Τόν φέρει, καί τό Ἅγιο Πνεῦμα μέ ἀφθονία πολλή νά περιΐπταται»
Αὐτό τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι πού θά ἀναπληρώσει τό κενό τῆς σωματικῆς ἀπουσίας
τοῦ Χριστοῦ. Θά χυθεῖ ἄφθονα πάνω στούς μαθητές καί ἀποστόλους καί κατόπιν διά
μέσου τοῦ Μυστηρίου τῆς ἱερωσύνης σ΄ ὅλους τούς ἱερεῖς καθιστώντας τους
πατέρες, ὁρατά ἐκτυπώματα τῆς παρουσίας Του.
π. Βασίλειος Χριστοδούλου