Θεέ μου, Θεέ μου, κράτησε μέσα μου ορθή την πίστη. Σαλεύεται.
Λυγίζει. Η αμφιβολία, τανάλια σιδερένια, σφίγγει ολοένα τον νου μου. Φοβούμαι
πως θα μου θρυμματίσει το κρανίο.
Ανεξιχνίαστε, Μεγάλε Θεέ μου, συνθλίβομαι μέσα στη δραματικότερη
αντίφαση. Ενώ Σε παρακαλώ να με στηρίξεις στην πίστη, το κάνω χωρίς πίστη, με
κλονισμένη διάθεση.
Άραγε θα μ' ακούσεις; Υπάρχεις; Μήπως η φωνή μου πέφτει στο κενό,
στο απόλυτο μηδέν; Φρίττω!
Η αμφιβολία μου τρώει τα σωθικά. Ο άνεμος πάει να σβήσει τη φλόγα,
Θεέ μου, κράτησε με. Μη σβήσει το φως. Πώς θα ζήσω χωρίς Εσένα;
Ω, πόσα χέρια βέβηλα σπέρνουν στην καρδιά μου το σπόρο του
δισταγμού και θέτουν σε δοκιμασία την πίστη μου! Προπαντός, Θεέ μου, με
κλονίζει ο πόνος, πού δυναστεύει αλύπητα εκατομμύρια υπάρξεις.
Έπειτα είναι και τα πάθη μου, ο υπάνθρωπος πού ενεδρεύει εντός μου
και πού θα ‘θελε να μην υπάρχεις.
Κι οι κατακτήσεις της επιστήμης, η λατρεία της, η μέθη που φέρνει
στο νου τραντάζουν το οικοδόμημα της πίστης μου.
Κύριε, «πρόσθες ημίν πίστιν». Αν αυτό το έλεγαν οι Απόστολοι πού
Σε είχαν κοντά τους, Σ' έβλεπαν και Σ' άκουγαν, τί να πω εγώ; Εγώ πού ζω σ'
έναν κόσμο αλλοπρόσαλλο, Θεέ μου, όπου τα ένστικτα σκότωσαν τη λογική, ο ρυθμός
της ζωής έσπασε τα νεύρα και τα είδωλα έκρυψαν τη θέα Σου από τα κουρασμένα
μάτια μας;
«Πιστεύω, Κύριε, βοήθει μου τη απιστία». Ιησού μου, «πρόσθες μοι
πίστιν». Διάλυσε την ομίχλη της αμφιβολίας. Εξαφάνισε τους δισταγμούς.
Δώσε μου τη βεβαιότητα της παρουσίας Σου.
Μίλησε μου. Λύσε τη σιωπή.
Δείξε μου ένα σημάδι πού να πείθει το ανήσυχο πνεύμα μου για την
ύπαρξή Σου.
«Εισάκουσαν της φωνής μου». «Και η κραυγή μου προς Σε ελθέτω».
«Πιστεύω. Κύριε, βοήθει μου τη απιστία».
Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Δημήτριος