π. Alexander Schmemann
Ή Τρίτη Κυριακή των Νηστειών ονομάζεται “Κυριακή της
Σταυροπροσκύνησης”. Στην αγρυπνία αυτής της μέρας μετά από την μεγάλη
Δοξολογία, ο Σταυρός μεταφέρεται σε μία σεμνή πομπή στο κέντρο του ναού και
παραμένει εκεί όλη την υπόλοιπη εβδομάδα οπότε στο τέλος κάθε ακολουθίας
γίνεται προσκύνηση του Σταυρού.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το θέμα του Σταυρού, που κυριαρχεί στην
υμνολογία αυτής της Κυριακής, παρουσιάζεται όχι μέσα στα πλαίσια του πόνου αλλά
της νίκης και της χαράς. Ακόμα δε περισσότερο οι Ειρμοί του Κανόνα της Κυριακής
είναι παρμένοι από την πασχαλινή ακολουθία “Αναστάσεως ημέρα” και ο Κανόνας
είναι παράφραση του αναστάσιμου Κανόνα (Σταυροαναστάσιμος Κανόνας).
Είναι εύκολο να διακρίνουμε το νόημα όλων αυτών. Βρισκόμαστε στη μέση
της Μεγάλης Σαρακοστής. Από τη μια πλευρά η φυσική και πνευματική προσπάθεια, αν είναι συστηματική και συνεχής,
αρχίζει να μας γίνεται αισθητή, το φόρτωμα να γίνεται πιο βαρύ, η κόπωση πιο
φανερή. Έχουμε ανάγκη από βοήθεια και ενθάρρυνση. Από την άλλη πλευρά, αφού
αντέξουμε αυτή την κόπωση και έχουμε αναρριχηθεί στο βουνό μέχρι αυτό το σημείο,
αρχίζουμε να βλέπουμε το τέλος της πορείας μας και η ακτινοβολία του Πάσχα
γίνεται πιο έντονη. Η Σαρακοστή είναι η σταύρωση του εαυτού μας είναι η εμπειρία -περιορισμένη
βέβαια- που αποκομίζουμε από τη εντολή του Χριστού που ακούγεται στο ευαγγελικό
ανάγνωσμα αυτής της Κυριακής: “όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω
εαυτόν και αράτω τον Σταυρόν αυτού και ακολουθήτω μοι”(Μαρκ 8, 34).
Αλλά δεν μπορούμε να σηκώσουμε το σταυρό μας και ν΄ ακολουθήσουμε το
Χριστό αν δεν ατενίζουμε το Σταυρό που Εκείνος σήκωσε για να μας σώσει. Ο Δικός
του Σταυρός, όχι ο δικός μας, είναι
εκείνος που μας σώζει. Ο δικός του Σταυρός είναι εκείνος που δίνει νόημα αλλά
και δύναμη στους άλλους.
Απόσπασμα από το βιβλίο “Μεγάλη
Σαρακοστή” πορεία προς το Πάσχα εκδόσεις Ακρίτας