Οι άνθρωποι είναι τόποι, είναι τοπία





Σκέφτομαι ότι είμαστε όλοι οι άνθρωποι τόποι και τοπία. Τοπία προς ενατένιση, προς θαυμασμό, χαλαρωτικά, αλλά και θλιβερά, απόκοσμα και εγκαταλελειμμένα τοπία.

Ακόμα περισσότερο σε βάθος είμαστε τόποι. Για να γνωρίσουμε και εμείς οι ίδιοι τι είδους τόποι είμαστε, πρέπει να ταξιδέψουν πολλοί μέσα μας κι εμείς να ταξιδέψουμε μέσα σε άλλους. Πρέπει να στοχαστούμε τι είδους τόποι σε βάθος ήταν οι γονείς μας. Πολλές φορές οι τόποι δεν είναι αυτό που φανταζόμασταν. Τα ταξίδια οδηγούν σε ένα ξέφωτο, αλλά γίνονται και οδυνηρά, αδιέξοδα. Εκ πρώτης κανείς δεν φαίνεται ερεβώδης. Κανείς εκ πρώτης δεν μοιάζει με τη Γη της Επαγγελίας, και αν μοιάζει μάλλον δεν είναι.

«Το πιο μακρύ ταξίδι μου είσαι εσύ», έλεγε ο «ποιητής», και πάντα –ενώ αγαπώ τα ταξίδια– στέκομαι με μεγάλη επιφύλαξη απέναντι σε ανθρώπους που ταξιδεύουν συνεχώς σε άλλους τόπους στην υφήλιο για να βρουν κάτι τη στιγμή που το έχουν μέσα τους, δίπλα τους.

Η συνάντηση των ανθρώπων είναι πάντα ένα κοσμογονικό γεγονός, όμοιο με το Βig Βang. Μόνον η ανθρώπινη ένωση δημιουργεί το θαύμα, η ανθρώπινη συναναστροφή λειτουργεί σαν ίαμα, σαν πηγή.

Καμιά φορά, όμως, ο ανθρώπινος τόπος έχει τις ευαισθησίες του, το εύθραυστο έδαφός του ή τον σπάνιο πλούτο του. Και εκεί χρειάζεται κάθε φορά ο αντίστοιχος ταξιδιώτης, ένας Λακάν που στέκει με θαυμασμό ώρες ατέλειωτες απέναντι σε μια τοιχογραφία. Που βλέπει το θαύμα και δεν κάνει πίσω.

Μαριαλένα Σπυροπούλου