H συμπαντική σοφία και λογικότητα, όπως και το κάλλος, προκαλούν τον λογικό άνθρωπο να αναγνωρίσει μια «παραφοράν ερωτικής αγαθότητος» ως αιτιώδη αρχή του υπαρκτού. Και αν αιτία του υπαρκτού είναι η δημιουργική αγάπη, τότε και τέλος ή σκοπός δεν μπορεί να είναι άλλος από την πληρωματική σχέση και ένωση του εραστή με το ερώμενον. Τη δυναμική αυτής της σχέσης και φοράς προς την πληρότητα «μετράει» ο χρόνος.
Μιλάμε για σχέση, για κλήση ερωτική και δυνατότητα ανταπόκρισης σε αυτήν την κλήση. Για θετική ή αρνητική ανταπόκριση, για θρίαμβο ελευθερίας. Όσο ο υπαρκτός στόχος του κτιστού παραμένει ανεπίτευκτος, ο χρόνος μετράει το ανεπίτευκτο του στόχου ως υπαρκτικό έλλειμμα, ως ατομική περατότητα και φθορά. Όταν η σχέση πληρούται στην πραγμάτωση της ύπαρξης ως αγάπης, ο χρόνος αναιρείται. «Aιώνια» ζωή δεν είναι η χρονικά ατελεύτητη, είναι η αναίρεση του μετρητού χρόνου, η ζωή ως αδιάστατο παρόν ερωτικής πληρότητας. [...]
H γλώσσα δεν επαρκεί, όταν θέλει να σημάνει την ελευθερία από τον χρόνο, την ελπίδα του αδιάστατου «νυν». Δεν είναι ακινησία η είσοδος στην ερωτική πληρότητα της σχέσης. [...] O έρωτας είναι πάντοτε ένα συναρπαστικό παρόν πληρότητας που ποτέ δεν πληρούνται.
Στη γιορτή και χαρά των Χριστουγέννων η εκκλησιαστική εμπειρία [...] ψηλαφεί την παρέμβαση του «αιώνα» στον «κινήσει μετρούμενον» χρόνο. H πληρωματική ένωση κτιστού και ακτίστου (εραστή Θεού και ερώμενου κόσμου) στο πρόσωπο του Χριστού ελευθερώνει τον χρόνο χωρίς να τον καταργεί. Όλα είναι ανοιχτά στη δυναμική της σχέσης, όλα ελευθερία. Αν ζωή είναι η σχέση, όχι η ατομική επιβίωση και αν η σχέση πληρούται στον έρωτα, τότε η εφιαλτική απειλή ανυπαρξίας ή ατελεύτητης ύπαρξης «πατείται» ρεαλιστικά.
Χρήστος Γιανναράς