Η
παραβολή μάς παρουσιάζει έναν ψυχαναγκαστικό Φαρισαίο: από πουθενά δεν του
ξεφεύγει η ζωή του, διότι έχει ταυτιστεί με το νόμο. Δεν έχει συγκρούσεις πού
να δείχνουν ότι είναι ζωντανός· είναι σαν αυτόματο ρυθμισμένο σύμφωνα με τους
κανόνες. Αλλά γιατί ο Ιησούς δείχνει τον άλλο, τον τελώνη, να απαλλάσσεται και
να συγχωρείται;
Λίγο
πριν από αυτή την παραβολή, υπάρχει ένα άλλο κομμάτι του Ευαγγελίου που μας
βοηθά να καταλάβουμε τί θέλει να πει ο Ιησούς: «Αλίμονό σας, Φαρισαίοι. Δίνετε
στο ναό το ένα δέκατο από το δυόσμο, το πήγανο και από κάθε χορταρικό, και
παραμελείτε τη δικαιοσύνη και την αγάπη του Θεού. Αυτά όμως έπρεπε να κάνετε,
χωρίς βέβαια να παραμελείτε κι εκείνα».
Πρέπει
να ζούμε σκιρτώντας από δικαιοσύνη και από αγάπη όπως ο πατέρας-Θεός ή ο
αδελφός-Ιησούς κι όχι να ζούμε με τα μάτια καρφωμένα σε τόκους, την καρδιά
κολλημένη σε καταλόγους, θέλοντας να επιβάλλουμε στον άλλο το μερίδιο της
αλήθειας ή της αγάπης που μας αφορά.
Με
άλλα λόγια, όταν δίνει κανείς το 10% των εισοδημάτων του για να είναι
ευχαριστημένος με τον εαυτό του, «ουαί...» όπως λέει κι ο Ιησούς αν δεν έχει
άλλο λόγο να είναι ευχαριστημένος με τον εαυτό του, διότι, επιπλέον, σταματά το
δυναμισμό της επιθυμίας. Θα άξιζε περισσότερο να ξόδευε και να ευχαριστιόταν
συναντώντας ανθρώπους, γλεντώντας μαζί τους!
Φρανσουάζ
Ντολτό